Τι είναι αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ισπανία και τι έβγαλε όλον αυτόν τον κόσμο στους δρόμους; Ο Javier Peña, δημοσιογράφος και διευθυντής ιστοσελίδας που παρέχει πληροφορίες και συμβουλές σε άνεργους Ισπανούς εξηγεί πώς δημιουργήθηκε αυτό το κύμα αγανάκτησης που σαρώνει την Ισπανία και εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη...
"Μπορεί πολλοί να έχουν εκπλαγεί που στους κύκλους των νέων, και των όχι και τόσο νέων, έχει ξεσπάσει ένα κίνημα αγανάκτησης ενάντια στην οικονομική και πολιτική κρίση που ζει η Ισπανία. Είναι όμως παράξενο το γεγονός ότι ακόμα και οι μεγαλύτεροι επικριτές της «ισπανικής επανάστασης» συμφωνούν ότι υπάρχουν λόγοι για να βγει κανείς στο δρόμο.
Τα όσα έχουν προηγηθεί της εξέγερσης είναι αρκετά ξεκάθαρα. Έχουμε σχεδόν 5 εκατομμύρια άνεργους, το 21% όσων θέλουν να εργαστούν. Ανάμεσα στους νέους, αυτό το ποσοστό ανεβαίνει στο 43%. Μιλάμε για νέους που δεν έχουν παρόν, και που το μέλλον τους είναι πολύ αμφίβολο. Εν τω μεταξύ, οι μεγαλύτεροι δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποθήκες τους, και 1,5 εκατομμύριο οικογένειες δεν έχουν εισόδημα, δεν έχουν να φάνε, κ.λπ.
Παράλληλα, έχουμε μια κυβέρνηση υποτιθέμενων σοσιαλιστών, η οποία μέσα στην τελευταία χρονιά αποφάσισε μεγάλες περικοπές, υπαγορευμένες από τα διεθνή οικονομικά κέντρα. Και απέναντί της βρίσκουμε μια αντιπολίτευση, την οποία εκπροσωπεί το Λαϊκό Κόμμα (Partido Popular), οι συντηρητικοί, που περιορίζονται στο να σκέφτονται, τρίβοντας τα χέρια τους, την κατάσταση που θα τους επιτρέψει να κερδίσουν τις γενικές εκλογές του Μαρτίου του 2012 και να γίνουν κυβέρνηση. Εν ολίγοις, όλοι αυτοί ασχολούνται περισσότερο με το να αλληλοκατηγορούνται και να κριτικάρουν ο ένας τον άλλο, παρά με το να λύσουν τα προβλήματα των πολιτών.
Δεν λείπουν και οι περιπτώσεις, στην τοπική αυτοδιοίκηση και τις περιφερειακές διοικήσεις, όπου ένα μέρος των πολιτικών πλούτισαν από τις θέσεις εξουσίας που κατέχουν, χωρίς τα κόμματα στα οποία ανήκουν να έχουν δώσει γι’ αυτό μια ξεκάθαρη και πειστική απάντηση.
Στο ύψος των περιστάσεων δεν έχουν σταθεί ούτε τα σωματεία, τα οποία κατά μεγάλο μέρος χρηματοδοτούνται από το κράτος, και τα οποία έχουν κρατήσει μια στάση αρκετά ήπια, σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν. Τα μέσα ενημέρωσης, εν τω μεταξύ, είναι στην υπηρεσία του ενός ή του άλλου κόμματος.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι οι δημοσκοπήσεις εδώ και δύο χρόνια επιβεβαιώνουν πως η πολιτική κατάσταση είναι το τρίτο μεγαλύτερο πρόβλημα που απασχολεί τους Ισπανούς, μετά την ανεργία και την οικονομική κρίση.
Μπροστά σε όλα αυτά, η ισπανική κοινωνία φαινόταν να κοιμάται, και να ασχολείται περισσότερο με τους θριάμβους της εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ, ή του Ραφαέλ Ναδάλ στο τένις. Όλος ο κόσμος φαινόταν να αποδέχεται με παραίτηση όλα όσα συνέβαιναν και κάποιοι περίμεναν τις εκλογές για να αλλάξει κάτι.
Τους τελευταίους μήνες, πολλές συλλογικότητες προσπαθούσαν να εκφράσουν τη δυσφορία που αισθάνονται πολλά τμήματα του πληθυσμού, φυτεύοντας τον σπόρο στα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, κατά κύριο λόγο τα social media στο ίντερνετ.
Έτσι φτάσαμε στην προηγούμενη Κυριακή, 15 Μαΐου. Ενώ ασχολούνταν με την προεκλογική εκστρατεία για τις δημοτικές και τις περιφερειακές εκλογές, διάφορες οργανώσεις ενώθηκαν κάτω από μια πλατφόρμα με την ονομασία «Αληθινή Δημοκρατία», που καλούσε σε διαδηλώσεις σε 53 ισπανικές πόλεις, απαιτώντας να είναι η πολιτική στην υπηρεσία του πολίτη και όχι στην υπηρεσία των οικονομικών δυνάμεων. Δημοσίευσαν έναν μεγάλο μανιφέστο στο οποίο δήλωναν:
«Εμείς οι άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι, οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, οι πρεκάριοι, οι νέοι… θέλουμε αλλαγή και ένα αξιοπρεπές μέλλον. Κουραστήκαμε από τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, κουραστήκαμε να είμαστε άνεργοι, να μας ανεβάζουν τις υποθήκες ή να μας παίρνουν τα σπίτια οι τράπεζες που προκάλεσαν την κρίση, να μας επιβάλουν νόμους που περιορίζουν την ελευθερία μας προς όφελος των δυνατών. Κατηγορούμε τις πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις για την επισφαλή κατάστασή μας και απαιτούμε αλλαγή».
Παρόλο που τα μέσα ενημέρωσης απλώς ανακοίνωσαν την έκκληση, οι διαδηλώσεις είχαν μεγάλη επιτυχία. Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, για να δείξουν την αγανάκτησή τους. Ακόμα και αφού έγιναν, η δημόσια τηλεόραση αφιέρωσε μόλις 20 δευτερόλεπτα στο ρεπορτάζ για τις διαδηλώσεις.
Αυτό που συνέβη όμως, είναι ότι μια ομάδα διαδηλωτών στη Μαδρίτη αποφάσισε να κατασκηνώσει στην Puerta del Sol, την πιο εμβληματική πλατεία της ισπανικής πρωτεύουσας και να μείνει εκεί μέχρι τις εκλογές της Κυριακής. Ίσως να μην είχε γίνει κάτι παραπάνω από αυτή την πράξη διαμαρτυρίας, αν η αστυνομία δεν είχε λάβει την εντολή να τους απομακρύνει τα ξημερώματα της Δευτέρας προς την Τρίτη. Αυτή ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει για χιλιάδες πολίτες.
Η απάντηση στην απομάκρυνση των διαδηλωτών με τη βία ήταν το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν την Τρίτη, στις 8 το βράδυ, στην Puerta del Sol, αψηφώντας την απαγόρευση των αρχών. Κι από τότε, το κίνημα μεγάλωσε πολύ. Οι τρεις χιλιάδες άνθρωποι που ήρθαν την Τρίτη έγιναν πάνω από 10 χιλιάδες την Τετάρτη, το πνεύμα της Puerta del Sol εξαπλώθηκε σε άλλες 53 πόλεις, μεταξύ των οποίων και η Βαρκελώνη, όπου εκατοντάδες νέοι κατασκήνωσαν στην Plaza de Catalunya.
Όλες οι διαδηλώσεις ήταν ειρηνικές, παρόλο που υπήρξαν μερικά μικρά επεισόδια την πρώτη ημέρα. Έπειτα όμως οι επικεφαλής κατάφεραν να διατηρήσουν την τάξη. Στην Puerta del Sol στήθηκε μια μικρή πολιτεία, με χρεώσεις για διάφορες δραστηριότητες, άλλες για την τροφοδοσία, άλλες για την ασφάλεια, άλλες για να εξετάσουν τα νομικά θέματα. Όλα αυτά αποκορυφώνονται στις ημερήσιες συνελεύσεις όπου συζητιούνται οι δραστηριότητες και οι προτάσεις που μπορούν να γίνουν στους πολιτικούς. Δεν υπάρχουν ηγέτες, το κίνημα βασίζεται απόλυτα στις συνελεύσεις, με περίπου 40 εκπροσώπους που εναλλάσσονται.
Το κίνημα απέκτησε τόση δύναμη που ουσιαστικά επισκίασε την προεκλογική εκστρατεία. Τα πολιτικά κόμματα αναγκάστηκαν να πάρουν θέση και το έκαναν με περίεργο τρόπο. Τα κόμματα της αριστεράς προσπάθησαν να εμφανιστούν ως σύμμαχοι των διαδηλωτών, χωρίς να αναγνωρίζουν ότι η διαμαρτυρία στρέφεται και εναντίον τους. Από τη μεριά του, το συντηρητικό κόμμα ανησυχεί για τα «μαύρα χέρια» που μπορεί να κρύβονται πίσω από την πρωτοβουλία.
Αυτό αντικατοπτρίζεται στα συντηρητικά μέσα ενημέρωσης, που απορρίπτουν τους διαδηλωτές ως «αντιεξουσιαστές» και ακροαριστερούς, ενώ κάποια έφτασαν να πουν ακόμα και ότι «πολλοί έχουν εκπαιδευτεί στο αντάρτικο πόλης από τη βασκική τρομοκρατική οργάνωση ΕΤΑ». Το μόνο που χρειάζεται να κάνει κανείς για να διαπιστώσει πόσο απέχουν όλα αυτά απ’ την αλήθεια είναι μια βόλτα στις πλατείες, και θα δει ότι οι αγανακτισμένοι ανήκουν σε πολλές και διαφορετικές συλλογικότητες, υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί, πολλοί νέοι αλλά και συνταξιούχοι. Σε τελική ανάλυση, είναι δύσκολο να τους βάλεις σε ένα και μοναδικό καλούπι.
Το κίνημα μεγαλώνει ολοένα αλλά βρίσκεται μπροστά σε μια τεράστια δυσκολία. Στην Ισπανία, την ημέρα πριν τις εκλογές, που την ονομάζουμε «μέρα σκέψης», απαγορεύονται οι πολιτικές συγκεντρώσεις. Η Εκλογική Επιτροπή θεωρεί ότι η «κατασκήνωση» στην Puerta del Sol είναι μια απ’ αυτές, και απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις το Σάββατο και την Κυριακή. Αυτή η απαγόρευση δεν φαίνεται ότι θα περιορίσει το κίνημα, και ήδη υπάρχει κάλεσμα στα social media για να συμμετέχουν οι πολίτες σε «συλλογική σκέψη» στην Puerta del Sol στη Μαδρίτη και σε άλλες πόλεις.
Αυτή τη στιγμή είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς τι θα συμβεί μ’ αυτό το κίνημα∙ θα εξαρτηθεί κατά πολύ από το τι θα συμβεί αυτό το Σαββατοκύριακο, και, πάνω απ’ όλα, αν θα συνεχιστεί τη Δευτέρα μετά τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Από κει και πέρα, ίσως πολλοί να αρχίσουν να το παίρνουν στα σοβαρά, και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των αγανακτισμένων. Αυτή είναι με λίγα λόγια η #spanishrevolution."
http://www.iefimerida.gr/news/ -spanishrevolution
"Μπορεί πολλοί να έχουν εκπλαγεί που στους κύκλους των νέων, και των όχι και τόσο νέων, έχει ξεσπάσει ένα κίνημα αγανάκτησης ενάντια στην οικονομική και πολιτική κρίση που ζει η Ισπανία. Είναι όμως παράξενο το γεγονός ότι ακόμα και οι μεγαλύτεροι επικριτές της «ισπανικής επανάστασης» συμφωνούν ότι υπάρχουν λόγοι για να βγει κανείς στο δρόμο.
Τα όσα έχουν προηγηθεί της εξέγερσης είναι αρκετά ξεκάθαρα. Έχουμε σχεδόν 5 εκατομμύρια άνεργους, το 21% όσων θέλουν να εργαστούν. Ανάμεσα στους νέους, αυτό το ποσοστό ανεβαίνει στο 43%. Μιλάμε για νέους που δεν έχουν παρόν, και που το μέλλον τους είναι πολύ αμφίβολο. Εν τω μεταξύ, οι μεγαλύτεροι δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποθήκες τους, και 1,5 εκατομμύριο οικογένειες δεν έχουν εισόδημα, δεν έχουν να φάνε, κ.λπ.
Παράλληλα, έχουμε μια κυβέρνηση υποτιθέμενων σοσιαλιστών, η οποία μέσα στην τελευταία χρονιά αποφάσισε μεγάλες περικοπές, υπαγορευμένες από τα διεθνή οικονομικά κέντρα. Και απέναντί της βρίσκουμε μια αντιπολίτευση, την οποία εκπροσωπεί το Λαϊκό Κόμμα (Partido Popular), οι συντηρητικοί, που περιορίζονται στο να σκέφτονται, τρίβοντας τα χέρια τους, την κατάσταση που θα τους επιτρέψει να κερδίσουν τις γενικές εκλογές του Μαρτίου του 2012 και να γίνουν κυβέρνηση. Εν ολίγοις, όλοι αυτοί ασχολούνται περισσότερο με το να αλληλοκατηγορούνται και να κριτικάρουν ο ένας τον άλλο, παρά με το να λύσουν τα προβλήματα των πολιτών.
Δεν λείπουν και οι περιπτώσεις, στην τοπική αυτοδιοίκηση και τις περιφερειακές διοικήσεις, όπου ένα μέρος των πολιτικών πλούτισαν από τις θέσεις εξουσίας που κατέχουν, χωρίς τα κόμματα στα οποία ανήκουν να έχουν δώσει γι’ αυτό μια ξεκάθαρη και πειστική απάντηση.
Στο ύψος των περιστάσεων δεν έχουν σταθεί ούτε τα σωματεία, τα οποία κατά μεγάλο μέρος χρηματοδοτούνται από το κράτος, και τα οποία έχουν κρατήσει μια στάση αρκετά ήπια, σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν. Τα μέσα ενημέρωσης, εν τω μεταξύ, είναι στην υπηρεσία του ενός ή του άλλου κόμματος.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι οι δημοσκοπήσεις εδώ και δύο χρόνια επιβεβαιώνουν πως η πολιτική κατάσταση είναι το τρίτο μεγαλύτερο πρόβλημα που απασχολεί τους Ισπανούς, μετά την ανεργία και την οικονομική κρίση.
Μπροστά σε όλα αυτά, η ισπανική κοινωνία φαινόταν να κοιμάται, και να ασχολείται περισσότερο με τους θριάμβους της εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ, ή του Ραφαέλ Ναδάλ στο τένις. Όλος ο κόσμος φαινόταν να αποδέχεται με παραίτηση όλα όσα συνέβαιναν και κάποιοι περίμεναν τις εκλογές για να αλλάξει κάτι.
Τους τελευταίους μήνες, πολλές συλλογικότητες προσπαθούσαν να εκφράσουν τη δυσφορία που αισθάνονται πολλά τμήματα του πληθυσμού, φυτεύοντας τον σπόρο στα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, κατά κύριο λόγο τα social media στο ίντερνετ.
Έτσι φτάσαμε στην προηγούμενη Κυριακή, 15 Μαΐου. Ενώ ασχολούνταν με την προεκλογική εκστρατεία για τις δημοτικές και τις περιφερειακές εκλογές, διάφορες οργανώσεις ενώθηκαν κάτω από μια πλατφόρμα με την ονομασία «Αληθινή Δημοκρατία», που καλούσε σε διαδηλώσεις σε 53 ισπανικές πόλεις, απαιτώντας να είναι η πολιτική στην υπηρεσία του πολίτη και όχι στην υπηρεσία των οικονομικών δυνάμεων. Δημοσίευσαν έναν μεγάλο μανιφέστο στο οποίο δήλωναν:
«Εμείς οι άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι, οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, οι πρεκάριοι, οι νέοι… θέλουμε αλλαγή και ένα αξιοπρεπές μέλλον. Κουραστήκαμε από τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, κουραστήκαμε να είμαστε άνεργοι, να μας ανεβάζουν τις υποθήκες ή να μας παίρνουν τα σπίτια οι τράπεζες που προκάλεσαν την κρίση, να μας επιβάλουν νόμους που περιορίζουν την ελευθερία μας προς όφελος των δυνατών. Κατηγορούμε τις πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις για την επισφαλή κατάστασή μας και απαιτούμε αλλαγή».
Παρόλο που τα μέσα ενημέρωσης απλώς ανακοίνωσαν την έκκληση, οι διαδηλώσεις είχαν μεγάλη επιτυχία. Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, για να δείξουν την αγανάκτησή τους. Ακόμα και αφού έγιναν, η δημόσια τηλεόραση αφιέρωσε μόλις 20 δευτερόλεπτα στο ρεπορτάζ για τις διαδηλώσεις.
Αυτό που συνέβη όμως, είναι ότι μια ομάδα διαδηλωτών στη Μαδρίτη αποφάσισε να κατασκηνώσει στην Puerta del Sol, την πιο εμβληματική πλατεία της ισπανικής πρωτεύουσας και να μείνει εκεί μέχρι τις εκλογές της Κυριακής. Ίσως να μην είχε γίνει κάτι παραπάνω από αυτή την πράξη διαμαρτυρίας, αν η αστυνομία δεν είχε λάβει την εντολή να τους απομακρύνει τα ξημερώματα της Δευτέρας προς την Τρίτη. Αυτή ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει για χιλιάδες πολίτες.
Η απάντηση στην απομάκρυνση των διαδηλωτών με τη βία ήταν το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν την Τρίτη, στις 8 το βράδυ, στην Puerta del Sol, αψηφώντας την απαγόρευση των αρχών. Κι από τότε, το κίνημα μεγάλωσε πολύ. Οι τρεις χιλιάδες άνθρωποι που ήρθαν την Τρίτη έγιναν πάνω από 10 χιλιάδες την Τετάρτη, το πνεύμα της Puerta del Sol εξαπλώθηκε σε άλλες 53 πόλεις, μεταξύ των οποίων και η Βαρκελώνη, όπου εκατοντάδες νέοι κατασκήνωσαν στην Plaza de Catalunya.
Όλες οι διαδηλώσεις ήταν ειρηνικές, παρόλο που υπήρξαν μερικά μικρά επεισόδια την πρώτη ημέρα. Έπειτα όμως οι επικεφαλής κατάφεραν να διατηρήσουν την τάξη. Στην Puerta del Sol στήθηκε μια μικρή πολιτεία, με χρεώσεις για διάφορες δραστηριότητες, άλλες για την τροφοδοσία, άλλες για την ασφάλεια, άλλες για να εξετάσουν τα νομικά θέματα. Όλα αυτά αποκορυφώνονται στις ημερήσιες συνελεύσεις όπου συζητιούνται οι δραστηριότητες και οι προτάσεις που μπορούν να γίνουν στους πολιτικούς. Δεν υπάρχουν ηγέτες, το κίνημα βασίζεται απόλυτα στις συνελεύσεις, με περίπου 40 εκπροσώπους που εναλλάσσονται.
Το κίνημα απέκτησε τόση δύναμη που ουσιαστικά επισκίασε την προεκλογική εκστρατεία. Τα πολιτικά κόμματα αναγκάστηκαν να πάρουν θέση και το έκαναν με περίεργο τρόπο. Τα κόμματα της αριστεράς προσπάθησαν να εμφανιστούν ως σύμμαχοι των διαδηλωτών, χωρίς να αναγνωρίζουν ότι η διαμαρτυρία στρέφεται και εναντίον τους. Από τη μεριά του, το συντηρητικό κόμμα ανησυχεί για τα «μαύρα χέρια» που μπορεί να κρύβονται πίσω από την πρωτοβουλία.
Αυτό αντικατοπτρίζεται στα συντηρητικά μέσα ενημέρωσης, που απορρίπτουν τους διαδηλωτές ως «αντιεξουσιαστές» και ακροαριστερούς, ενώ κάποια έφτασαν να πουν ακόμα και ότι «πολλοί έχουν εκπαιδευτεί στο αντάρτικο πόλης από τη βασκική τρομοκρατική οργάνωση ΕΤΑ». Το μόνο που χρειάζεται να κάνει κανείς για να διαπιστώσει πόσο απέχουν όλα αυτά απ’ την αλήθεια είναι μια βόλτα στις πλατείες, και θα δει ότι οι αγανακτισμένοι ανήκουν σε πολλές και διαφορετικές συλλογικότητες, υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί, πολλοί νέοι αλλά και συνταξιούχοι. Σε τελική ανάλυση, είναι δύσκολο να τους βάλεις σε ένα και μοναδικό καλούπι.
Το κίνημα μεγαλώνει ολοένα αλλά βρίσκεται μπροστά σε μια τεράστια δυσκολία. Στην Ισπανία, την ημέρα πριν τις εκλογές, που την ονομάζουμε «μέρα σκέψης», απαγορεύονται οι πολιτικές συγκεντρώσεις. Η Εκλογική Επιτροπή θεωρεί ότι η «κατασκήνωση» στην Puerta del Sol είναι μια απ’ αυτές, και απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις το Σάββατο και την Κυριακή. Αυτή η απαγόρευση δεν φαίνεται ότι θα περιορίσει το κίνημα, και ήδη υπάρχει κάλεσμα στα social media για να συμμετέχουν οι πολίτες σε «συλλογική σκέψη» στην Puerta del Sol στη Μαδρίτη και σε άλλες πόλεις.
Αυτή τη στιγμή είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς τι θα συμβεί μ’ αυτό το κίνημα∙ θα εξαρτηθεί κατά πολύ από το τι θα συμβεί αυτό το Σαββατοκύριακο, και, πάνω απ’ όλα, αν θα συνεχιστεί τη Δευτέρα μετά τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Από κει και πέρα, ίσως πολλοί να αρχίσουν να το παίρνουν στα σοβαρά, και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των αγανακτισμένων. Αυτή είναι με λίγα λόγια η #spanishrevolution."
http://www.iefimerida.gr/news/ -spanishrevolution
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου