ΣΤΟΝ ΛΕΥΤΕΡΗ Β. ΤΖΟΚΑ
Γράφει η ΧΑΡΑ ΚΟΥΤΡΑ
Συγγραφέας
ΤΟΥΤΗ την «πικραμένη Άνοιξη» στον κάμπο της Θεσσαλίας το πολύχρωμο τοπίο που κυκλώνει τα μάτια, στέλνει μια παράξενη ομίχλη στην Κοινωνία που στέκει όμορφη και μοιάζει να ζει μια «σταματημένη ζωή». Αντιληφθήκαμε πια εδώ κάτω πως τώρα πια ο χρόνος δεν μας αφήνει καμιά υπεκφυγή. Και μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα της ευκολίας ή της δυσκολίας, η έννοια της αξιοπρέπειας πια αποκτά μια κοσμική και πολύχρηστη έννοια, εντοπίσαμε πως στην ουσία αποτελεί τοι κίνητρο για την απαρχή.
ΜΕΣΑ σ’ αυτό το κλίμα και με κίνητρό μου να δημιουργήσω μια αισθητική συγκίνηση και ανατροπή, αποφάσισα ν’ ανέβω σήμερα μέσα από τη στήλη σας και νοερά και υψομετρικά και με ευλάβεια πρώτα να γονατίσω και να φιλήσω το ιερό χώμα της λεβεντομάνας Γης σας, Ηπείρου. Να προσκυνήσω έχω ανάγκη αυτή τη Γη που γέννησε ήρωες, ευεργέτες και τους μεγάλους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών.
ΝΑ ΥΠΟΚΛΙΘΩ μπροστά στις ιδέες που υπηρέτησαν αυτοί οι άνθρωποι νιώθω πάλι την ανάγκη, στις ιδέες αυτές που είχαν την πιο πεισματική μοίρα… αφού ριζώθηκαν όσο ποτέ σε χώμα. Κι ύστερα νιώθω ανάγκη ψυχής να καταθέσω δημόσια, για το πόσο ευλογημένη υπήρξα στη ζωή μου, επειδή βρέθηκα, στάθηκα απέναντι αν θέλετε «εντελώς αφοπλισμένη» σ’ ένα συντοπίτη σας, που μου χαμογελούσε και συσσώρευσε σε μια κλίμακα αισθητικής και ταπεινότητας τρεις χιλιάδες χαμόγελα μαζί. Πώς συγκεντρώνεις 3.000 χαμόγελα, όλα μαζί σ’ ένα; Τι απίστευτες διαδρομές πρέπει να έχεις διανύσει στη ζωή σου; Αυτός απέναντί μου ήταν ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ Β. ΤΖΟΚΑΣ, ο Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών!!!
ΠΡΟΣΕΧΟΝΤΑΣ τον σχολαστικά παρατήρησα ότι είναι ένας όμορφος άνθρωπος! Κι αυτό γιατί καμιά κοσμοθεωρία και καμιά σοφία δεν αντέχει στη ζωή, εάν δεν διακατέχεσαι και δεν βρίσκεσαι ενσωματωμένος διαρκώς με τον παλμό της ομορφιάς, της ίδιας σου της ζωής που καθρεφτίζεις, έτσι με τον αρχοντικό τρόπο που διαβαίνεις στη στροφή. Και ο Λευτέρης Τζόκας από τη φύση του άρχοντας γνωρίζει να περπατά στη ζωή, να την υμνεί, να την υφαίνει και να τη διαλαλεί, τραγουδώντας την, όπως της αρμόζει. Με τη δικιά του «ποιητική αλήθεια»∙ Μια ζωή την υπηρέτησε άξια, τίμιος εργάτης της πένας και φίλησε με πάθος και ξύπνησε τις κοιμάμενες αξίες που απορρέουν απ’ αυτήν.
ΜΕΛΕΤΗΣΑ με μεγάλη προσοχή το έργο του Λευτέρη Β. Τζόκα. Ανακάλυψα με χαρά μου ότι είναι αμετανόητα ερωτόληπτος για τη ζωή και αστείρευτος από τους χρησμούς της Ηπειρώτικης Φύτρας. Πάντα ανήσυχος εκεί ψηλά ανηφορίζει. Παλεύει με το αίμα του. Στις ίδιες βουνοκορφές με τα ίδια πάντα καριοφίλια. Έτσι κι αλλιώς γνωρίζει. Στα μέρη τα δικά του κάνει… ό,τι του αρέσει. Τις ο αληθής Κύριος του τόπου; Ο Άνθρωπος… Καιρός λυτήριος επέστη εκεί. Κι ανατριχιάζει πρώτος. Όπως στην πρώτη φορά. Στην ίδια ηδονική ζάλη. Θυσία στο Ζάλογγο. Μέθη! Παραλογισμός! Πατρίδα! Ήπειρος! Πέτα! Ιδεώδη! Ανατριχιάζει. Όλα πρώτος στο αίμα του γονικά τα κατέχει. Δονείται. Κοχλάζει το αίμα του. Κι εκείνες οι ρίζες του πώς είναι τόσο βαθιές; Ζεστές; Δεν υπόκειται στη φθορά. Δεν αλλάζουν. Αλλάζει μόνο ο άνθρωπος και οι δυνατότητές του σαν τις αφήσει αφηνιασμένες…
ΟΛΕΥΤΕΡΗΣ Β. ΤΖΟΚΑΣ που όλοι γνωρίζουμε αντιστέκεται νομίζω, με την… επαναστροφή που αναπτύσσει και την παραστατική εκείνη δύναμη που τον ανεβάζει στα ίδια πάντα προγονικά χώματα. Στις μνήμες. Στα παιδικά αρώματα. Στη θύμηση… Και ως απόδειξη θα χρησιμοποιήσω κάποια «σταματημένη» στο χρόνο εικόνα. Από το γραφείο του στην Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών. Ήθελε να δραπετεύσει από τον πόνο. Ενστικτωδώς διέφυγε από το σημείο του παραθύρου που έμπαινε φως. Γνώριζα ότι νοερά εκείνη τη στιγμή επιτελούσε την «επαναφορά» του. Έτρεχε πάλι, εκεί ψηλά ν’ ανταμώσει εσάς, τους Ηπειρώτες, τους συμπατριώτες του… Ψηλά σαν τον αετό που ζούσε, να ευθυγραμμίσει το περήφανο πέταγμά του.
ΓΝΩΡΙΖΑ τι έβλεπαν τα μάτια του. Εκείνους τους πέτρινους τοίχους του χωριού. Το δάκρυ του συγχωριανού του. Κι εκείνος ο γεροπλάτανος πάλι νομίζω, πως του έστελνε μέσα σ’ εκείνο το θαμπό πρωϊνό, ναι του έστελνε συνοδεία τον βοριά πάνω στον ώμο κάποιων ασίγαστων αντάρτηδων που πολεμάνε στ’ όνομα της ζωής!!!
ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ του Λευτέρη Β. Τζόκα αποπνέεται μια μοναδική αυθεντικότητα με υψηλή νοητική και ηθική προσφορά, που οδηγεί την ύπαρξη σε μια πορεία εξέλιξης και επιδιώκει στην καθαρότητα της ψυχής και τη λύτρωση. Είναι καρποί συλλεκτικοί και το απαύγασμα μια ψυχής που περπατάει ταπεινά, αφήνει δείγματα δουλειάς ενός εσωτερικού απείραγου κόσμου. Απείραγου από τις μικρότητες της ζωής. Τεράστιας όμως προσφοράς σ’ αυτήν. Γιατί στη ζωή προσφέρει με την ποίησή του ο Λευτέρης Τζόκας. Προσφέρει ταυτόχρονα δείγματα γεμάτα από καθάριον έρωτα…
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ Λευτέρης Β. Τζόκας στα μάτια μου μοιάζει σαν ένα φωσάκι που σώζεται ανάμεσά μας, προστατευόμενος από το ίδιο το σύμπαν που του γνέφει… ερωτικά. Ίσως ατέλευτος όπως είναι αυτό γνωρίζει, πως σ’ αυτόν τον ποιητή, σ’ αυτόν τον άνθρωπο, υπάρχουν και τον σώζουν εκείνες οι θεϊκές δυνάμεις που διατηρούν το Καλό σε τούτη τη ζωή. Και έτσι τον κρατούν «δεμένο» μ’ εκείνη την αόρατη κλωστή που κρέμεται από ψηλά, δένεται μαζί του για να τον προστατεύει από μια συλλήβδην καταδίκη στον ορυμαγδό της ανθρωπότητας.
ΕΦΘΑΣΕ έως εδώ αν και εντόπισε «τους κινούμενους βάλτους», τους επικίνδυνους της ζωής. Εκείνος όμως προτίμησε να τους υποσκελίσει και να υπηρετήσει την Τέχνη και τη Ζωή, ποιοτικά και όχι ποσοτικά. Έτσι, ακριβώς αντιλαμβανόταν την πρόοδο. Ακριβώς όπως και ο πιο μακρινός του πρόγονος. Με φυσική ενέργεια!... Και παρέμεινε αυτός ο αγωνιστής που προσπαθεί να καθιερώσει το καθολικό νόημα της ελευθερίας στη διανόηση, στην ελεύθερη σκέψη και στη γραφή όπως και στη διακίνηση των ιδεών στη χώρα μας, με την ιδιότητα του Προέδρου της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών!...
ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ μας όμως αδέρφια μου προσωπικά αμφισβητώ πια πόσες ελευθερίες μέσα σ’ αυτήν την χώρα και μέσα από τις μορφές εξουσίας που παίρνουν, παρέμειναν αγνές. Εκτός από την Ιστορική μας ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ δεν εμπιστεύομαι άλλη. Υποψιασμένη από φύση μου, γεννημένη να διαφυλάττω Θερμοπύλες, παρακολουθώ ότι και στο χώρο της Παιδείας και των Γραμμάτων, ξενόφερτα κέντρα που τρέφονται από «αρκούδες ξένων συμφερόντων», άπλωσαν τα πλοκάμιά τους στις πιο νευραλγικές θέσεις – κλειδιά. Εκεί που θα μπορούσε στη χώρα ν’ ανθίσουν οι ελληνικές, οι ντόπιες αξίες της!... Γιατί η πατρίδα μας δεν πορεύεται με τα δικά της παιδιά; Ποια κέντρα εξυπηρετούνται με την παραπλάνηση; Τα ξενόφερτα νεοεισαγόμενα ήθη που μας κατακλύζουν μ’ έναν κώδικα τιμής, που δεν έχει ηθική και δεν μας αρμόζει. Ποιος θα κόψει τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που κατέκλυσαν την αγορά με τεράστιους Εκδοτικούς Οίκους, συγγραφείς και ποιητές που εκτινάσσονται στα ύψη των πωλήσεων με αριθμούς και έργα που μόνο λογοτεχνικά και ισάξια της κριτικής ευαισθησίας του λαού μας δεν συνάδουν.
ΟΛΟΙ αδέρφια γνωρίζουμε πια, ότι από τα Εθνικά μας θέματα μέχρι και τα πιο αναγκαία βρισκόμαστε «στο σημείο Ο». Μας πέταξαν αυτά τα υποπροϊόντα που «γυαλίζουν» στα μάτια μας, τα λεγόμενα «περισσεύματα» της ευημερίας τους και μας τα πετούν ως κόκκαλα αυτοί οι δυνάστες – καταπατητές μας, που δημιούργησαν το «πλασματικό χρέος» της χώρας μας, μέσα από ένα σχέδιο σατανικό δεκαετιών.
ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ αδερφότητες πάντα στην Ιστορία, στήριξαν σήμερα τους μηχανισμούς των Τραπεζών, εξαγόρασαν πολιτικούς και κυβερνήσεις και αντισυνταγματικά επέβαλαν στη χώρα μας το μνημόνιο. Μαζί στο αρθρο 4 κάποιοι εθνικοί προδότες δίνουν και πωλούν το αιματοβαμμένο χώμα της Ελληνικής Γης. Θίξαν την αγωγή μας αδέρφια μου κι εμείς στεκόμαστε ακόμη μ’ εκείνο το πρώτο μούδιασμα. Ως πότε;
ΩΣ ΜΕΛΗ της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών εμείς στρέψαμε τα μάτια μας ψηλά και με αγωνία παρακολουθούμε τον Πρόεδρό μας Λευτέρη Β. Τζόκα, που, σαν έτοιμος από πάντα οπλίστηκε με τα μπαρουτοκαπνισμένα τουφέκια, τις πατρόλες του και ψηλά στο κάστρο εκεί τ’ απόρθητο καιροφυλακτεί. Δεν αλλαξοπίστησε. Ελέγχει τριγύρω. Όμορφη η ασηψαιμία του ήλιου στη γειτονιά του Πλάτωνα. Χαμογελά. Στην πλαγιά αυτή μ’ ένα φράκτη μόνο δίπλα συνοδεύει, η μεγάλη αυλή του Ναζωραίου… Πιο κάτω το Βυζάντιο με την Αγιά Σοφιά. Και από την κορυφή ο Μακρυγιάννης πάλι του φωνάζει τον τρόπο. Να βρούμε λέει τον τρόπο να φτιάξουμε τα πολλά ΕΓΩ ενωμένα, όλα μέσα στον ίδιο λυγμό του ΕΜΕΙΣ!...
ΑΥΤΟ το Κάστρο ακοίμητος φυλάει ο Λευτέρης Β. Τζόκας!!! Και στέλνει σε όλους εμάς εδώ κάτω έναν ελεύθερο, λυτρωτικό άνεμο ελπίδας… Μας είναι ξέρετε γνωστός. Είναι πάντα ίδιος αυτός. Συντρόφευε από τον Πίνδαρο και τη Σαμφώ, τον Σολωμό και τον Σικελιανό κι όλους εμάς τους ελεύθερους της διανόησης που αρνούμαστε τις ύποπτες σκιές, στους ελλαδικούς χώρους της διανόησης.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ είναι όμορφος σαν Έλληνας ο Λευτέρης Β. Τζόκας!... Γιατί γνωρίζει τον τρόπο να πολεμά ως Ηπειρώτης! Είναι και ο πιο όμορφος άνθρωπος του κόσμου που γνώρισα. Γιατί κατέχει όσο κανείς την ακατάργαστη Τέχνη να αγαπά τους ανθρώπους στο βαθμό εκείνο που να μπορεί να τους υπηρετεί αφιλοκερδώς όπως η φύση.
ΕΠΑΞΙΑ κατέκτησε την πιο ακριβοπληρωμένη θέση του εκλεκτού της ψυχής μας. Για όλα αυτά τον αγαπάμε. Και για της ανάγκης τον καιρό «ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΑ ΛΕΥΤΕΡΗ!...». Όλοι μαζί σου στέκουμε στις Θερμοπύλες που βαστάς. Μόνη έννοια σου μην πέσει αυτό… το τελευταίο Κάστρο!!!
Γράφει η ΧΑΡΑ ΚΟΥΤΡΑ Συγγραφέας
ΤΟΥΤΗ την «πικραμένη Άνοιξη» στον κάμπο της Θεσσαλίας το πολύχρωμο τοπίο που κυκλώνει τα μάτια, στέλνει μια παράξενη ομίχλη στην Κοινωνία που στέκει όμορφη και μοιάζει να ζει μια «σταματημένη ζωή». Αντιληφθήκαμε πια εδώ κάτω πως τώρα πια ο χρόνος δεν μας αφήνει καμιά υπεκφυγή. Και μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα της ευκολίας ή της δυσκολίας, η έννοια της αξιοπρέπειας πια αποκτά μια κοσμική και πολύχρηστη έννοια, εντοπίσαμε πως στην ουσία αποτελεί τοι κίνητρο για την απαρχή.
ΜΕΣΑ σ’ αυτό το κλίμα και με κίνητρό μου να δημιουργήσω μια αισθητική συγκίνηση και ανατροπή, αποφάσισα ν’ ανέβω σήμερα μέσα από τη στήλη σας και νοερά και υψομετρικά και με ευλάβεια πρώτα να γονατίσω και να φιλήσω το ιερό χώμα της λεβεντομάνας Γης σας, Ηπείρου. Να προσκυνήσω έχω ανάγκη αυτή τη Γη που γέννησε ήρωες, ευεργέτες και τους μεγάλους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών.
ΝΑ ΥΠΟΚΛΙΘΩ μπροστά στις ιδέες που υπηρέτησαν αυτοί οι άνθρωποι νιώθω πάλι την ανάγκη, στις ιδέες αυτές που είχαν την πιο πεισματική μοίρα… αφού ριζώθηκαν όσο ποτέ σε χώμα. Κι ύστερα νιώθω ανάγκη ψυχής να καταθέσω δημόσια, για το πόσο ευλογημένη υπήρξα στη ζωή μου, επειδή βρέθηκα, στάθηκα απέναντι αν θέλετε «εντελώς αφοπλισμένη» σ’ ένα συντοπίτη σας, που μου χαμογελούσε και συσσώρευσε σε μια κλίμακα αισθητικής και ταπεινότητας τρεις χιλιάδες χαμόγελα μαζί. Πώς συγκεντρώνεις 3.000 χαμόγελα, όλα μαζί σ’ ένα; Τι απίστευτες διαδρομές πρέπει να έχεις διανύσει στη ζωή σου; Αυτός απέναντί μου ήταν ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ Β. ΤΖΟΚΑΣ, ο Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών!!!
ΠΡΟΣΕΧΟΝΤΑΣ τον σχολαστικά παρατήρησα ότι είναι ένας όμορφος άνθρωπος! Κι αυτό γιατί καμιά κοσμοθεωρία και καμιά σοφία δεν αντέχει στη ζωή, εάν δεν διακατέχεσαι και δεν βρίσκεσαι ενσωματωμένος διαρκώς με τον παλμό της ομορφιάς, της ίδιας σου της ζωής που καθρεφτίζεις, έτσι με τον αρχοντικό τρόπο που διαβαίνεις στη στροφή. Και ο Λευτέρης Τζόκας από τη φύση του άρχοντας γνωρίζει να περπατά στη ζωή, να την υμνεί, να την υφαίνει και να τη διαλαλεί, τραγουδώντας την, όπως της αρμόζει. Με τη δικιά του «ποιητική αλήθεια»∙ Μια ζωή την υπηρέτησε άξια, τίμιος εργάτης της πένας και φίλησε με πάθος και ξύπνησε τις κοιμάμενες αξίες που απορρέουν απ’ αυτήν.
ΜΕΛΕΤΗΣΑ με μεγάλη προσοχή το έργο του Λευτέρη Β. Τζόκα. Ανακάλυψα με χαρά μου ότι είναι αμετανόητα ερωτόληπτος για τη ζωή και αστείρευτος από τους χρησμούς της Ηπειρώτικης Φύτρας. Πάντα ανήσυχος εκεί ψηλά ανηφορίζει. Παλεύει με το αίμα του. Στις ίδιες βουνοκορφές με τα ίδια πάντα καριοφίλια. Έτσι κι αλλιώς γνωρίζει. Στα μέρη τα δικά του κάνει… ό,τι του αρέσει. Τις ο αληθής Κύριος του τόπου; Ο Άνθρωπος… Καιρός λυτήριος επέστη εκεί. Κι ανατριχιάζει πρώτος. Όπως στην πρώτη φορά. Στην ίδια ηδονική ζάλη. Θυσία στο Ζάλογγο. Μέθη! Παραλογισμός! Πατρίδα! Ήπειρος! Πέτα! Ιδεώδη! Ανατριχιάζει. Όλα πρώτος στο αίμα του γονικά τα κατέχει. Δονείται. Κοχλάζει το αίμα του. Κι εκείνες οι ρίζες του πώς είναι τόσο βαθιές; Ζεστές; Δεν υπόκειται στη φθορά. Δεν αλλάζουν. Αλλάζει μόνο ο άνθρωπος και οι δυνατότητές του σαν τις αφήσει αφηνιασμένες…
ΟΛΕΥΤΕΡΗΣ Β. ΤΖΟΚΑΣ που όλοι γνωρίζουμε αντιστέκεται νομίζω, με την… επαναστροφή που αναπτύσσει και την παραστατική εκείνη δύναμη που τον ανεβάζει στα ίδια πάντα προγονικά χώματα. Στις μνήμες. Στα παιδικά αρώματα. Στη θύμηση… Και ως απόδειξη θα χρησιμοποιήσω κάποια «σταματημένη» στο χρόνο εικόνα. Από το γραφείο του στην Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών. Ήθελε να δραπετεύσει από τον πόνο. Ενστικτωδώς διέφυγε από το σημείο του παραθύρου που έμπαινε φως. Γνώριζα ότι νοερά εκείνη τη στιγμή επιτελούσε την «επαναφορά» του. Έτρεχε πάλι, εκεί ψηλά ν’ ανταμώσει εσάς, τους Ηπειρώτες, τους συμπατριώτες του… Ψηλά σαν τον αετό που ζούσε, να ευθυγραμμίσει το περήφανο πέταγμά του.
ΓΝΩΡΙΖΑ τι έβλεπαν τα μάτια του. Εκείνους τους πέτρινους τοίχους του χωριού. Το δάκρυ του συγχωριανού του. Κι εκείνος ο γεροπλάτανος πάλι νομίζω, πως του έστελνε μέσα σ’ εκείνο το θαμπό πρωϊνό, ναι του έστελνε συνοδεία τον βοριά πάνω στον ώμο κάποιων ασίγαστων αντάρτηδων που πολεμάνε στ’ όνομα της ζωής!!!
ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ του Λευτέρη Β. Τζόκα αποπνέεται μια μοναδική αυθεντικότητα με υψηλή νοητική και ηθική προσφορά, που οδηγεί την ύπαρξη σε μια πορεία εξέλιξης και επιδιώκει στην καθαρότητα της ψυχής και τη λύτρωση. Είναι καρποί συλλεκτικοί και το απαύγασμα μια ψυχής που περπατάει ταπεινά, αφήνει δείγματα δουλειάς ενός εσωτερικού απείραγου κόσμου. Απείραγου από τις μικρότητες της ζωής. Τεράστιας όμως προσφοράς σ’ αυτήν. Γιατί στη ζωή προσφέρει με την ποίησή του ο Λευτέρης Τζόκας. Προσφέρει ταυτόχρονα δείγματα γεμάτα από καθάριον έρωτα…
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ Λευτέρης Β. Τζόκας στα μάτια μου μοιάζει σαν ένα φωσάκι που σώζεται ανάμεσά μας, προστατευόμενος από το ίδιο το σύμπαν που του γνέφει… ερωτικά. Ίσως ατέλευτος όπως είναι αυτό γνωρίζει, πως σ’ αυτόν τον ποιητή, σ’ αυτόν τον άνθρωπο, υπάρχουν και τον σώζουν εκείνες οι θεϊκές δυνάμεις που διατηρούν το Καλό σε τούτη τη ζωή. Και έτσι τον κρατούν «δεμένο» μ’ εκείνη την αόρατη κλωστή που κρέμεται από ψηλά, δένεται μαζί του για να τον προστατεύει από μια συλλήβδην καταδίκη στον ορυμαγδό της ανθρωπότητας.
ΕΦΘΑΣΕ έως εδώ αν και εντόπισε «τους κινούμενους βάλτους», τους επικίνδυνους της ζωής. Εκείνος όμως προτίμησε να τους υποσκελίσει και να υπηρετήσει την Τέχνη και τη Ζωή, ποιοτικά και όχι ποσοτικά. Έτσι, ακριβώς αντιλαμβανόταν την πρόοδο. Ακριβώς όπως και ο πιο μακρινός του πρόγονος. Με φυσική ενέργεια!... Και παρέμεινε αυτός ο αγωνιστής που προσπαθεί να καθιερώσει το καθολικό νόημα της ελευθερίας στη διανόηση, στην ελεύθερη σκέψη και στη γραφή όπως και στη διακίνηση των ιδεών στη χώρα μας, με την ιδιότητα του Προέδρου της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών!...
ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ μας όμως αδέρφια μου προσωπικά αμφισβητώ πια πόσες ελευθερίες μέσα σ’ αυτήν την χώρα και μέσα από τις μορφές εξουσίας που παίρνουν, παρέμειναν αγνές. Εκτός από την Ιστορική μας ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ δεν εμπιστεύομαι άλλη. Υποψιασμένη από φύση μου, γεννημένη να διαφυλάττω Θερμοπύλες, παρακολουθώ ότι και στο χώρο της Παιδείας και των Γραμμάτων, ξενόφερτα κέντρα που τρέφονται από «αρκούδες ξένων συμφερόντων», άπλωσαν τα πλοκάμιά τους στις πιο νευραλγικές θέσεις – κλειδιά. Εκεί που θα μπορούσε στη χώρα ν’ ανθίσουν οι ελληνικές, οι ντόπιες αξίες της!... Γιατί η πατρίδα μας δεν πορεύεται με τα δικά της παιδιά; Ποια κέντρα εξυπηρετούνται με την παραπλάνηση; Τα ξενόφερτα νεοεισαγόμενα ήθη που μας κατακλύζουν μ’ έναν κώδικα τιμής, που δεν έχει ηθική και δεν μας αρμόζει. Ποιος θα κόψει τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που κατέκλυσαν την αγορά με τεράστιους Εκδοτικούς Οίκους, συγγραφείς και ποιητές που εκτινάσσονται στα ύψη των πωλήσεων με αριθμούς και έργα που μόνο λογοτεχνικά και ισάξια της κριτικής ευαισθησίας του λαού μας δεν συνάδουν.
ΟΛΟΙ αδέρφια γνωρίζουμε πια, ότι από τα Εθνικά μας θέματα μέχρι και τα πιο αναγκαία βρισκόμαστε «στο σημείο Ο». Μας πέταξαν αυτά τα υποπροϊόντα που «γυαλίζουν» στα μάτια μας, τα λεγόμενα «περισσεύματα» της ευημερίας τους και μας τα πετούν ως κόκκαλα αυτοί οι δυνάστες – καταπατητές μας, που δημιούργησαν το «πλασματικό χρέος» της χώρας μας, μέσα από ένα σχέδιο σατανικό δεκαετιών.
ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ αδερφότητες πάντα στην Ιστορία, στήριξαν σήμερα τους μηχανισμούς των Τραπεζών, εξαγόρασαν πολιτικούς και κυβερνήσεις και αντισυνταγματικά επέβαλαν στη χώρα μας το μνημόνιο. Μαζί στο αρθρο 4 κάποιοι εθνικοί προδότες δίνουν και πωλούν το αιματοβαμμένο χώμα της Ελληνικής Γης. Θίξαν την αγωγή μας αδέρφια μου κι εμείς στεκόμαστε ακόμη μ’ εκείνο το πρώτο μούδιασμα. Ως πότε;
ΩΣ ΜΕΛΗ της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών εμείς στρέψαμε τα μάτια μας ψηλά και με αγωνία παρακολουθούμε τον Πρόεδρό μας Λευτέρη Β. Τζόκα, που, σαν έτοιμος από πάντα οπλίστηκε με τα μπαρουτοκαπνισμένα τουφέκια, τις πατρόλες του και ψηλά στο κάστρο εκεί τ’ απόρθητο καιροφυλακτεί. Δεν αλλαξοπίστησε. Ελέγχει τριγύρω. Όμορφη η ασηψαιμία του ήλιου στη γειτονιά του Πλάτωνα. Χαμογελά. Στην πλαγιά αυτή μ’ ένα φράκτη μόνο δίπλα συνοδεύει, η μεγάλη αυλή του Ναζωραίου… Πιο κάτω το Βυζάντιο με την Αγιά Σοφιά. Και από την κορυφή ο Μακρυγιάννης πάλι του φωνάζει τον τρόπο. Να βρούμε λέει τον τρόπο να φτιάξουμε τα πολλά ΕΓΩ ενωμένα, όλα μέσα στον ίδιο λυγμό του ΕΜΕΙΣ!...
ΑΥΤΟ το Κάστρο ακοίμητος φυλάει ο Λευτέρης Β. Τζόκας!!! Και στέλνει σε όλους εμάς εδώ κάτω έναν ελεύθερο, λυτρωτικό άνεμο ελπίδας… Μας είναι ξέρετε γνωστός. Είναι πάντα ίδιος αυτός. Συντρόφευε από τον Πίνδαρο και τη Σαμφώ, τον Σολωμό και τον Σικελιανό κι όλους εμάς τους ελεύθερους της διανόησης που αρνούμαστε τις ύποπτες σκιές, στους ελλαδικούς χώρους της διανόησης.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ είναι όμορφος σαν Έλληνας ο Λευτέρης Β. Τζόκας!... Γιατί γνωρίζει τον τρόπο να πολεμά ως Ηπειρώτης! Είναι και ο πιο όμορφος άνθρωπος του κόσμου που γνώρισα. Γιατί κατέχει όσο κανείς την ακατάργαστη Τέχνη να αγαπά τους ανθρώπους στο βαθμό εκείνο που να μπορεί να τους υπηρετεί αφιλοκερδώς όπως η φύση.
ΕΠΑΞΙΑ κατέκτησε την πιο ακριβοπληρωμένη θέση του εκλεκτού της ψυχής μας. Για όλα αυτά τον αγαπάμε. Και για της ανάγκης τον καιρό «ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΑ ΛΕΥΤΕΡΗ!...». Όλοι μαζί σου στέκουμε στις Θερμοπύλες που βαστάς. Μόνη έννοια σου μην πέσει αυτό… το τελευταίο Κάστρο!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου