«Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί των οποίων είναι χειρότεροι από τους άλλους, τόσο απασχολημένοι από τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν χρόνο να χαράξουν οικονομική πολιτική, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι είχαν τη δυνατότητα». Αυτή την κολακευτική εικόνα σχημάτισε για την Ελλάδα του 1947 ο Πολ Πόρτερ, απεσταλμένος του προέδρου Τρούμαν στη χώρα μας εκείνη την περίοδο. (Οι πλήρεις εντυπώσεις του στο βιβλίο «Ζητείται ένα θαύμα για την Ελλάδα», από τις Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις).Πόσο άλλαξαν τα πράγματα έκτοτε; Ως προς την ουσία, ελάχιστα. Μόλις προχθές βγήκε ο εξόχως επικοινωνιακός γενικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών κ. Δημ. Γεωργακόπουλος και συνεχάρη τον εαυτό του, επειδή τα έψαλε στους διευθυντές των εφοριών της Αττικής. Μόλις οι τρεις από τις 67 είχαν κατορθώσει να πιάσουν τους στόχους του τριμήνου! Το κράτος παραμένει αυτό που ήταν πάντα: Ενας σωρός καμωμένος από τις επιμέρους συμφωνίες της εκάστοτε εξουσίας με διάφορες ομάδες συμφερόντων, χωρίς σχέδιο, χωρίς νόημα, χωρίς λογική. Ενας άμορφος όγκος τόσο περίπλοκος εσωτερικά, ώστε είναι αδύνατο η γραμμή που ξεκινά από την κορυφή να φθάσει κάποτε ώς τη βάση. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι χειροτερεύει, καθώς από το 1981 (όταν επιβλήθηκε ο αριστερός λαϊκισμός στο πολιτικό σύστημα) το κράτος πολλαπλασιάζεται με μια δυναμική που δεν ανακόπτεται. Σκεφθείτε ότι φθάσαμε να έχουμε 180.000 εκπαιδευτικούς, ενώ είναι κοινός τόπος πλέον ότι η ποιότητα της Δημόσιας Παιδείας κατρακυλάει από το κακό στο χειρότερο.
Οσον αφορά όμως την όψη των πραγμάτων, εκεί η βελτίωση ήταν εντυπωσιακή! Το χάος έγινε περισσότερο sophisticated (λέξη με ελληνική ρίζα στο κάτω κάτω...). Λόγου χάριν, ξένοι ειδικοί έχουν επιστρατευθεί και σχεδιάζουν την καλύτερη οργάνωση του πρωθυπουργικού γραφείου. Είναι απαραίτητο αυτό, μου εξηγούν οι ιθύνοντες, διότι πολλοί υπουργοί είναι εντελώς ανίκανοι να επιβληθούν στο τμήμα του κρατικού μηχανισμού όπου προΐστανται, οπότε είναι απαραίτητο κάποιοι άλλοι να μελετούν τις παρεμβάσεις στο κράτος και έπειτα να τις σερβίρουν έτοιμες στους υπουργούς για να τις εφαρμόσουν. Αφού δεν κάνουν οι υπουργοί, γιατί δεν τους αλλάζετε, ρωτώ αφελώς. Η απάντηση ήταν περίκομψα ασαφής, αλλά κατάλαβα το νόημα: Αφενός η δαιδαλώδης περιπλοκότητα της γραφειοκρατίας και, αφετέρου, η αξιοθρήνητη ποιότητα του πολιτικού προσωπικού (παρεμπιπτόντως, πόσοι τολμούν σήμερα να μιλήσουν στη Βουλή χωρίς χειρόγραφο;) εγγυώνται ότι η αλλαγή προσώπων είναι απώλεια χρόνου. Αναγνωρίζω τη λογική του επιχειρήματος: Αφού είναι τόσο χαλασμένο το σύστημα ώστε να μη διορθώνεται, ας το αφήσουμε ως έχει και φτιάχνουμε ένα καινούργιο από πάνω του. Είναι η λογική της απελπισίας. Ανθρώπινη και κατανοητή, πλην μάταιη...
Eδώ όπου φθάσαμε, οι «βάρβαροι» του ΔΝΤ δεν είναι «μια κάποια λύσις»• είναι η μόνη που υπάρχει στον ορίζοντα. Διότι το μοντέλο που ακολουθήσαμε από τη Μεταπολίτευση και μετά βασίστηκε στην ταύτιση του δικτύου της οικονομικής επιρροής του Δημοσίου με το δίκτυο της πολιτικής επιρροής των κομμάτων. Πώς, λοιπόν, να περιμένει κάποιος ότι η λύση του οικονομικού προβλήματος θα έλθει από το πολιτικό πρόβλημα;
Αυτό το κατανοούν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον οι ίδιοι οι πολιτικοί. Δεν είναι συμπτωματικό ότι, την περασμένη Παρασκευή, το μείζον ζήτημα της πολιτικής επικαιρότητας ήταν αν μας οδήγησε στο ΔΝΤ η Ν.Δ. μαζί με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ή το ΠΑΣΟΚ! (Ακούστηκε μάλιστα το πρωτότυπο επιχείρημα ότι και στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ «προΐστανται σοσιαλιστές»...). Μα η αιτία της σημερινής κατάστασης είναι ότι δεν είχαμε πολιτικούς ρεαλιστές. Αν ο λαϊκισμός τους ήταν σοσιαλιστικής ή συντηρητικής αποχρώσεως είναι ασήμαντο. «Το μεγαλύτερο κόστος είναι ο φόβος του πολιτικού κόστους», έχει πει ένας παλαιός πολιτικός. Αφού λοιπόν επί τριάντα χρόνια το πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να αναλάβει το πολιτικό κόστος του ρεαλισμού, ας πληρώσει τώρα και το ίδιο. Η πολυθρύλητη «Νέα Μεταπολίτευση» φαίνεται ότι θα ξεκινήσει με το ΔΝΤ. Γιατί όχι; Εδώ η ελληνική ανεξαρτησία κερδήθηκε χάρη στην παρέμβαση των ξένων - όσο και αν δεν μας αρέσει να το θυμόμαστε...
Αιωνία Ελλάς
Ζει στη Βρετανία τα τελευταία 15 χρόνια και είναι πανεπιστημιακός. Χρειάσθηκε ένα πληρεξούσιο από το προξενείο και πριν από το Πάσχα τηλεφώνησε να πληροφορηθεί τι πρέπει να κάνει. Του είπαν να ξαναπάρει την επομένη, διότι η αρμοδία υπάλληλος απαντά σε τηλεφωνήματα του κοινού μόνον μεταξύ 1 και 3 μ.μ. Εκανε αυτό που του είπαν και του έκλεισαν ραντεβού έπειτα από δύο εβδομάδες. Του τηλεφώνησαν την προηγουμένη του ραντεβού και το ακύρωσαν, λόγω της απεργίας. Του όρισαν νέο ραντεβού και πήγε. Το ραντεβού ήταν για τις 2 μ.μ. Περίμενε ώς τις 4.15 μ.μ. ώσπου να τον δεχθούν, αλλά πέρασε εποικοδομητικά τον χρόνο του. Παρακολουθώντας (θέλοντας και μη...) τις συζητήσεις μεταξύ υπαλλήλων και επισκεπτών, έμαθε για τους τρόπους με τους οποίους μαγειρεύονται τα ψάρια, προβληματίστηκε γόνιμα για τη σχέση της γαρίδας με το σκόρδο μέσα στο σαγανάκι και, χάρη στις απαντήσεις που έδινε ο υπάλληλος σε όσους τηλεφωνούσαν για πληροφορίες, έμαθε και κάποια στοιχεία διπλωματικής ορολογίας, (π.χ., όταν μια κυρία τρώει σούσι στο γραφείο της αυτό λέγεται «είναι σε σοβαρή σύσκεψη»...).
Σας μεταφέρω την ιστορία του επιστολογράφου, για να μοιραστώ μαζί σας την ελπίδα που γέννησε μέσα μου. Ναι! Εχουν δίκιο οι πολιτικοί μας, που δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν ότι η μεγαλύτερη δύναμη των Ελλήνων είναι ο πολιτισμός μας! Και όπως βλέπετε δεν κινδυνεύει από ξενικές επιρροές, ό,τι και αν κάνει ο Κίσιγκερ...
Kalimera!
Γερμανός αρχαιολόγος πήγε στο πωλητήριο του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων, στη στοά της Πανεπιστημίου 57, με σκοπό να αγοράσει ένα εκμαγείο για τον καθηγητή του στη Γερμανία. Το βρήκε κλειστό, διότι όπως εξήγησαν οι αρμόδιοι στους Ελληνες φίλους του, «είμαστε κλειστά εδώ και τρεις εβδομάδες, γιατί χρειάζονται δύο κοπέλες και μέχρι στιγμής έχουμε βρει μόνο τη μία... Μόλις τη βρούμε θα ανοίξουμε». Δεν βαριέσαι! Γερμαναράς ήταν, καλά να πάθει. Και επιπλέον, κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται το πωλητήριο, εκτός αν του το έχουν πει. Το θετικό, πάντως, είναι ότι Γερμανός αρχαιολόγος έμαθε τι σημαίνει «kalimera». Μήπως θα ήταν ρεαλιστικότερη η καμπάνια του ελληνικού τουρισμού, αν το σύνθημα ήταν «de variesai»;
Πωλείται
«Πωλείται Mercedes SLK, μοντέλο 2004. Πρώτο χέρι, αντιπροσωπείας, ατρακάριστο, 35.000 χλμ.». Η αγγελία είναι πραγματική, αλλά δεν θεώρησα σωστό να μεταφέρω εδώ και το τηλέφωνο του πωλητή. Παραπέμπω κάθε ενδιαφερόμενο στον πίνακα ανακοινώσεων της ΕΡΤ, όπου αναρτήθηκε η αγγελία...
Τα αντανακλαστικά του προέδρου
«Τα σοσιαλιστικά μου ανακλαστικά ήταν να προστατεύσω τη χώρα από τη χρεοκοπία», είπε την Παρασκευή στη Βουλή ο πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στον Αλέξη Τσίπρα. Είναι, ασφαλώς, αξιέπαινος για τα αντανακλαστικά του• αλλά δεν ήταν σοσιαλιστικά, ήταν εθνικά. Οπως θα μπορούσε να του εξηγήσει θαυμάσια είτε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είτε η γραμματέας του ΚΚΕ (το ίδιο προϊόν πουλάνε από διαφορετικά μαγαζιά...) ο δρόμος προς τον αληθινό σοσιαλισμό περνάει μέσα από την επιστροφή στα σπήλαια. Προϋπόθεση για την έλευση του πραγματικού σοσιαλισμού είναι η χρεοκοπία και η κοινωνική εξαθλίωση που θα επιφέρει. Διότι ποιος τρελός θα άλλαζε τον Δυτικό Κόσμο, παρόλα τα προβλήματά του, για τον αλήστου μνήμης σοβιετικό παράδεισο;
kathimerini.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου