.jpg)
Το να είναι κάποιος Δάσκαλος, σε όλες τις κουλτούρες παγκοσμίως αποτελεί βαρύ τίτλο τιμής, που κουβαλάει κάποιος με αξιοπρέπεια και σπουδή. Δυστυχώς όμως στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια αποτελεί καταφύγιο προσοδοθηρίας, από κάποιους φερόμενους ως εκπαιδευτικούς που λοιδορούν τους μαθητές που καλούνται να διδάξουν, και αδιαφορούν για την αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας που τους δίδουν, ενίοτε παραδεχόμενοι ότι όσα δεν μάθουν οι μαθητές τους από τους ίδιους, θα μάθουν από τους δασκάλους των φροντιστηρίων.
Απαράδεκτο!
Φυσικά πολλοί είναι οι ιδεαλιστές που βλέπουν ακόμη το κάλεσμα της διδασκαλίας στην αληθινή του διάσταση και σημασία για την κοινωνία, και τιμούν το επάγγελμά τους, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που τους βάζει το υπάρχον αντι-εκπαιδευτικό σύστημα.
Από το 1983 που καταργήθηκε η αξιολόγηση του “πόσο καλά” διδάσκουν τα παιδιά μας οι δασκάλοι τους, και καταργήθηκαν και τα πειραματικά σχολεία που διδασκόταν η αριστεία, η Παιδεία μας εκτροχιάστηκε και έγινε προπομπός των δεινών που σήμερα βιώνει η κοινωνία. Η εκπόρνευση της κοινωνίας ξεκίνησε στα σχολεία στη δεκαετία του 1980.
Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς, πώς με τόσο μεγάλο αριθμό δασκάλων και εκπαιδευτικών που απασχολούνται σήμερα στη δημόσια πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια παιδεία στην Ελλάδα, αυτή βρίσκεται τόσο χαμηλά ποιοτικά στη διεθνή κατάταξη. Συγκριτικά με τη Φινλανδία που βρίσκεται στην πρώτη θέση, έχουμε περισσότερους δασκάλους ανά αριθμό μαθητών από όσους εκείνοι, άρα και περισσότερες ανθρωπο-ώρες να διαθέσουμε σε κάθε μαθητή!
Από την άλλη πλευρά, οι μαθητές μας αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των εξετάσεων με μόνη την διδασκαλία που λαμβάνουν στα σχολεία, προσφέροντας γη και ύδωρ σε όποιον ιδιωτικό δάσκαλο ή φροντιστή τους δείξει το δρόμο προς την πανεπιστημιακή μόρφωση. Δεν θέλω να ασχοληθώ με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, διότι πιστεύω ότι είναι μικρότερης σημασίας από την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια, τουλάχιστον ώσπου η παιδεία μας να ξαναποκτήσει τη χαμένη της σημασία.
Λίγο περισσότερο από δυο χρόνια πριν, ο Αρίστος Δοξιάδης είχε γράψει στο κείμενό του “Η Μεγάλη Προσαρμογή” πως “Για να ξαναμπεί η οικονομία σε τροχιά σταθερής ανάπτυξης, μισό με ένα εκατομμύριο άνθρωποι θα πρέπει να αλλάξουν δουλειά”. Προαπαιτούμενο αυτής της διαδικασίας, είναι απαραίτητη η επανεκπαίδευση όλων αυτών των ανθρώπων. Ίσως αυτό να αποτελέσει το μαζικότερο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ενηλίκων που έχει ποτέ εκπονηθεί στη χώρα μας.
Σκεπτόμενος κατά πόσον αυτό είναι εφικτό, και βλέποντας πόσο μακριά από την πραγματική διάσταση του Δάσκαλου βρίσκεται η καθημερινότητα του σημερινού δασκάλου στην Ελλάδα, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πως μπορεί κάποιος να αλλάξει δουλειά, αλλάζοντας τον τρόπο που κάνει αυτό που έκανε ήδη από πριν. Δεν πιστεύω ότι θα υπήρχε καλύτερο σημείο για να ξεκινήσουμε την επανεκκίνηση της κοινωνίας μας από το να ξαναδείξουμε στους δασκάλους μας ποια πραγματικά είναι η συνεισφορά που η κοινωνία προσδοκά από εκείνους.
Οι δάσκαλοι διδάσκονται το αντικείμενο που πρέπει να διδάξουν τα παιδιά μας, αλλάόχι πώς να είναι σωστοί δάσκαλοι. Αν μάθαιναν πώς να χτίζουν ψυχές θα ζούσαμε σε άλλη χώρα σήμερα!
Σήμερα περιμένουμε από τους δασκάλους να μάθουν στα παιδιά μας μόνο την ύλη των μαθημάτων που διδάσκουν. Αντί αυτού θα πρέπει να εκπαιδευτούν οι ίδιοι οι δάσκαλοί πώς να συμβάλλουν ουσιαστικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του κάθε παιδιού ξεχωριστά, και στην ανάπτυξη των αρχών και των δεξιοτήτων του.
Αντί για την αλυσίδα παραγωγής παπαγάλων που έχει γίνει η σημερινή πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια παιδεία, πρέπει να ξαναποκτήσει την αίγλη της συμβολής στη δημιουργία αξιόλογων και υπεύθυνων ανθρώπων. Πρέπει να επαναφέρουμε τον Άνθρωπο στο κέντρο της κοινωνίας μας, και για να γίνει αυτό, ο Δάσκαλος πρέπει να επανέλθει στη θέση που ως πριν λίγες δεκαετίες είχε πάντα στην Ελληνική κουλτούρα.
Από τον τοίχο του Facebook του Georgios Nιkopoulos παραθέτω πιο κάτω ένα απόσπασμα από μια σύντομη επικοινωνία με εξαιρετικές ιδέες για το πώς θα μπορούσε η Πολιτεία να βοηθήσει και να αξιοποιήσει τους πρόθυμους για βελτίωση δασκάλους, σε συνδιασμό με την αξιολόγηση της δουλειάς όλων που απαραίτητα θα πρέπει να επανέλθει, ώστε να βελτιωθεί η παιδεία μας ανέξοδα.
Η ποιοτική επανάσταση στην παιδεία είναι προτεραιότητα.
Όμως καμία υποδομή, ακριβά κτίρια, μεγάλα λόγια, ή πολλά λεφτά δε θα τη φέρουν.
Η επανεκπαίδευση των δασκάλων στην πραγματική τους αποστολή και οι δεξιότητες για την επιτύχουν, είναι ο μοναδικός δρόμος για αυτή την επανάσταση, όπως και το ξεκαθάρισμα στο ποιοί είναι οι πλέον κατάλληλοι για αυτό το σπουδαίο ρόλο που η κοινωνία τους εμπιστεύεται: το χτίσιμο των ψυχών των παιδιών μας, μαζί με την οικογένεια.
Άγης Βερούτης
Georgios Nikopoulos
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ.
Χρειάζεται εδώ και τώρα αξιολόγηση - επιβράβευση σε όσους έχουν ικανότητες και όρεξη και βοήθεια στους υπόλοιπους. Και για να γίνω απόλυτα συγκεκριμένος καταθέτω τηλεγραφικά μια πρόταση που δεν χρειάζεται ούτε λεφτά.
Να υπάρξει ένα φόρουμ στο διαδίκτυο με το αναλυτικό πρόγραμμα κάθε μαθήματος μέχρι την διδακτέα ύλη κάθε ώρας.
Εκεί εθελοντικά εκπαιδευτές θα συμπληρώσουν το σχέδιο μαθήματος, που υποτίθεται πως προετοιμάζουν για κάθε μάθημα, και την διδασκαλία του όπως την προτείνουν με τις αντίστοιχες ερωτήσεις και παραπομπές.
Ένα μέρος του φόρουμ (που θα μπορεί να αναπληρώνει την ζωντανή παράδοση) θα είναι προσβάσιμο στους μαθητές και ένα μέρος (που θα αφορά συζητήσεις για την καλύτερη παρουσίαση του μαθήματος) μόνο σε εκπαιδευτικούς - παιδαγωγούς κλπ.
Πέρα από την αναλυτική παρουσίαση των μαθημάτων, σε άλλες περιοχές του φόρουμ, θα συζητούνται προτάσεις και θα ανταλλάσσονται εμπειρίες για όλα τα θέματα που αντιμετωπίζει ο εκπαιδευτικός και το σχολείο.(οικονομική διαχείριση, γραφειοκρατία, παραβατικότητα, ενδοσχολική βία, οργάνωση δραστηριοτήτων κλπ).
Όταν μπει ένας εκπαιδευτικός στο φόρουμ για να βρει λύση σε ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει ή για να πάρει ένα έτοιμο σχέδιο μαθήματος θα μπορεί να αξιολογήσει τις διάφορες προτάσεις, και πριν και μετά την εφαρμογή τους, να κάνει κριτική και αντιπροτάσεις και να αξιολογηθούν και αυτές με την σειρά τους. Όλοι θέλουν να συζητούν και να μοιράζονται τα προβλήματα της δουλειάς τους και να παίρνουν βοήθεια από ειδικούς π.χ. παιδοψυχολόγους. Όλοι ζητούν αναγνώριση για τις καλές ιδέες που τυχόν έχουν.
Τα οφέλη είναι προφανή.
1) Βελτίωση της απόδοσης αδιάφορων η μη ειδικών στο μάθημα εκπαιδευτικών (ολιγοθέσια σχολεία).
2) Δυνατότητα του μαθητή να αναπληρώσει μέσω ίντερνετ την ζωντανή παράδοση. (πολλές εφαρμογές)
3) Δωρεάν έλεγχος και βελτίωση των σχολικών βιβλίων και βοηθημάτων (οι περισσότερες προτάσεις εκεί θα καταλήγουν)
4) Έτοιμος και αδιάβλητος πίνακας εκπαιδευτικών με τις πιο αξιόλογες προτάσεις σε κάθε τομέα και την περισσότερη όρεξη για δουλειά για αξιοποίηση σε αντίστοιχες υπεύθυνες θέσεις (άλλος στη μετάδοση μαθηματικών εννοιών και άλλος στην αντιμετώπιση απείθαρχων μαθητών)
5) Όλα τα παραπάνω δωρεάν και άμεσα (Όλοι σχεδόν οι εκπαιδευτικοί κρατάνε σχέδια μαθημάτων στους υπολογιστές τους και νιώθουν περήφανοι για κάποια από αυτά)
...
Μια ερώτηση στο παραπάνω φόρουμ για την επάρκεια της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών θα σας πει τι ακριβώς έπρεπε να είχε γίνει χρόνια πριν.
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου