Κάποτε η χιλιομετρική απόσταση από τα αστικά κέντρα ήταν μειονέκτημα για μια συναυλία, καθώς ο κόσμος δυσκολευόταν να πάρει την απόφαση να μετακινηθεί. Αυτό άλλαξε και πλέον ο προορισμός έγινε ένα ακόμη στοιχείο που προσθέτει θετικά στην απόφαση για την επιλογή ενός καλλιτεχνικού γεγονότος.
Κάπως έτσι τα τελευταία χρόνια αξιόλογες μουσικές και όχι μόνο εκδηλώσεις ανέβηκαν στα βουνά και στα ποτάμια, σε πλακόστρωτες πλατείες κάτω από τα πλατάνια, ενώ την ίδια ώρα οι συναυλίες στους κατ’ εξοχήν συναυλιακούς χώρους δείχνουν να φθίνουν πλην φωτεινών φυσικά εξαιρέσεων.
Τρίφωνο στην Ιερομνήμη, Μποφίλιου στα Άνω Πεδινά και το βράδυ της Δευτέρας ο μοναδικός τραγουδοποιός Αλκίνοος Ιωαννίδης στο Καπέσοβο, σε ένα ξεχωριστό χώρο στην Πασχάλειο Σχολή που φέτος έχει φορέσει τα καλά της, καθώς συμπληρώθηκαν 150 χρόνια από το έτος κτίσης της.
Μόνος επί σκηνής με την κιθάρα του, με την ένταση των ηχείων να αρκεί μόλις για να καλύψει το βουητό από την πολυάριθμη παρουσία των θεατών, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κατάφερε να δημιουργήσει μία μαγική ατμόσφαιρα σε ένα λιτό και απέριττο σκηνικό που περιελάμβανε τους φωτισμούς δύο δέντρων, τον έναστρο ουρανό, την Πασχάλειο Σχολή να στέκει επιβλητική απέναντί του και περισσότερους από 2.000 θεατές κάθε ηλικίας.
«Η λιτότητα μπορεί να γίνει κίνητρο για την ελευθερία και τη δημιουργικότητα και εργαλείο που καταργεί την απόσταση σκηνής και κερκίδας», έγραφε το δελτίο τύπου και αυτή είναι η αλήθεια. Ο τραγουδοποιός από την Κύπρο ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας σε άμεση επαφή με το κοινό, ικανοποίησε πολλές από τις απαιτήσεις του, ενώ γρατζουνώντας μόνο τις χορδές της κιθάρας του και ενίοτε τραγουδώντας a cappella, κατάφερε να επικοινωνήσει με τον καλύτερο τρόπο τους στίχους των τραγουδιών του, είτε αυτοί ήταν οι όμορφες ποιητικές του ιστορίες, είτε τα τραγούδια με κοινωνικοπολιτικά μηνύματα. Και ταυτόχρονα να αναδείξει τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, αφού κάθε τραγούδι του Αλκίνοου στηρίζεται στον ευρηματικό στίχο και όχι στην επανάληψη του ρεφρέν.
Η αμφίδρομη σχέση με το κοινό πρόσφερε στους ακροατές μια χορταστική αίσθηση της κοινής μουσικής εμπειρίας, καθώς το πρόγραμμα αποτελούνταν από τραγούδια της προσωπικής του δισκογραφίας αλλά κι από κάποιες διασκευές- έκπληξη, συχνά και για τον ίδιο, αφού ο τραγουδοποιός από την Κύπρο επέτρεψε σε μεγάλο βαθμό την επί τόπου διαμόρφωση του προγράμματος, ενώ αυτοσχεδίασε, αντιμετώπισε με χιούμορ τα λάθη του και ειδικά στην αρχή της μουσικής του παράστασης διηγήθηκε αρκετές όμορφες ιστορίες, θέλοντας, όπως είπε, να αποβάλει το άγχος του.
Από τους πρώτους δίσκους του «Στην αγορά του κόσμου» και «Όπως μυστικά και ήσυχα» σε στίχους και μουσική του Νίκου Ζούδιαρη μέχρι την πρόσφατη «Νεροποντή», ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ερμήνευσε όλες τις γνωστές του επιτυχίες με τον κόσμο να σιγοτραγουδά το «Όσα η αγάπη ονειρεύεται», το «Θα 'μαι κοντά σου (όταν με θες)» και τον «Κεμάλ». Ξεχωριστές στιγμές και οι ερμηνείες τραγουδιών άλλων καλλιτεχνών, όπως του Μαρκόπουλου, του Μάνου Λοΐζου, του Σωκράτη Μάλαμα, αλλά και του Τζίμη Πανούση. Δε θα μπορούσαν να λείπουν, τέλος, και τα παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια, με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη να επιλέγει για τελευταίο τραγούδι ένα νανούρισμα, το οποίο τραγούδησε εκτός μικροφώνου με τους θεατές να κάνουν ευλαβική ησυχία πριν το τελευταίο χειροκρότημα.
Ως επίλογο, δε θα μπορούσαμε παρά να συγχαρούμε τους ανθρώπους του Πολιτιστικού Συλλόγου Καπεσόβου «Αλέξης Νούτσος», που κατάφεραν να οργανώσουν μία ακόμη επιτυχημένη εκδήλωση φέτος, μετά τον Ορεινό Μαραθώνιο Ζαγορίου, ανεβάζοντας τον πήχη πολύ ψηλά όπως είπε και στο καλωσόρισμά του εκ μέρους του Συλλόγου ο Θουκυδίδης Παπαγεωργίου.
Τι μας άρεσε
Ότι οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι στα χωριά του Ζαγορίου συναγωνίζονται στη διοργάνωση ποιοτικών πολιτιστικών εκδηλώσεων, προσφέροντας σε όλους εμάς μοναδικές ευκαιρίες ψυχαγωγίας. Και, μάλιστα, δεν το κρύβουν, καθώς όπως χαρακτηριστικά τονίστηκε στην προχθεσινή εκδήλωση, στόχος των ανθρώπων του Πολιτιστικού Συλλόγου Καπεσόβου, στόχος είναι το χωριό τους να γίνει πολιτιστική πρωτεύουσα του Ζαγορίου.
Ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε ένα μοναδικό χώρο, την Πασχάλειο Σχολή που ζωντανεύει μετά από χρόνια εγκατάλειψης, γιατί μέχρι πρότινος η επίσκεψή μας στο Καπέσοβο σταματούσε στη μικρή πλακόστρωτη πλατεία.
Τι δε μας άρεσε
- Ότι ο κόσμος έχει συνδυάσει τις εκδηλώσεις στα χωριά με μπύρες και σουβλάκια, ανεξάρτητα αν είναι πανηγύρι ή όχι. Έτσι πολλοί δε δίστασαν να «στρώσουν τραπέζι» σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή.
- Ότι η αίσθηση του πανηγυριού μεταφέρθηκε και στην επικοινωνία με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, με αρκετούς να κάνουν μετ’ επιτάσεως παραγγελιές των αγαπημένων τους τραγουδιών, σε βαθμό που να κάνουν τον τραγουδοποιό να αισθάνεται ενοχικά που ήθελε να ακολουθήσει το δικό του πρόγραμμα. Πάλι καλά που έλειψε η «χαρτούρα».
http://www.epirusonline.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10283:----------2000---&catid=36:top-news
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου