Το δεύτερο δανειακό πακέτο των 130 δισ. ευρώ, σε συνδυασμό με το Private Sector Involvement (PSI) απομείωσης του χρέους προς ιδιώτες, δείχνουν μετά το Eurogroup της Δευτέρας ότι προχωρούν προς υλοποίηση, με τις υποσημειώσεις των εφαρμοστικών νόμων, και την πρόθεση των εταίρων μας να μας δώσουν μια τελευταία ευκαιρία να κάνουμε όλα όσα δεν κάναμε τα προηγούμενα 30 χρόνια.Η ευθύνη του πολιτικού προσωπικού είναι τεράστια, στο να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που η Ελλάδα δεσμεύτηκε (και χρειάζεται) να κάνει, για να ανταποκριθεί στις ανάγκες δημιουργίας ενός ευέλικτου και αποτελεσματικού κρατικού μηχανισμού, που δεν θα αποτελεί θηλιά στο λαιμό του Λαού. Από την άλλη πλευρά, τα περισσότερα μέτρα που λαμβάνουν δημοσιότητα από αυτή την συμφωνία - σταθμό, είναι μέτρα εισπρακτικής μορφής, καθώς και μείωσης του κόστους δραστηριοποίησης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας με την μείωση του κατώτατου μισθού της Εθνικής συλλογικής σύμβασης Εργασίας. Όμως κανείς δεν μας λέει γιατί τα μέτρα επιλέχθηκαν από τους κυβερνώντες, ανάμεσα σε άλλα ισοδύναμα που πιθανότατα να είχαν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην αναζωογόνηση της οικονομίας μας, είναι ανεπαρκή.
Παραδείγματος χάριν, το κόστος της εργασίας, που θα μπορούσε να μειωθεί με την ελάττωση των εισφορών, κατέληξε να γίνει μείωση του μικτού μισθού που εισπράττει ο εργαζόμενος. Αντί να ορισθεί π.χ. ότι μέχρι τα 25 έτη του ο νεοπροσληφθής εργαζόμενος θα βαρύνεται με συνολικές εισφορές μόνο 10% του μισθού του (αντί για 15% από τον εργαζόμενο και 30% από τον εργοδότη), κατέληξε να έχει μείωση από 35% από τον βασικό μισθό! Μα οι άνθρωποι αυτοί που θα δουλέψουν με το καθεστώς αυτό, σήμερα είναι κατά 60% άνεργοι και συχνά πληρώνονται από το κράτος και το επίδομα της ανεργίας. Γιατί ήταν τόσο σημαντικό να πάρει το κράτος 45% του μικτού μισθού τους ως εισφορά, όταν ως τώρα δεν εισπράττει σχεδόν τίποτε; Μήπως η κρατικίστικη αυτή νοοτροπία που μας έφτασε ως εδώ πρέπει να αναθεωρηθεί;
Αντίστοιχα, τα υπόλοιπα ισοδύναμα μέτρα που επέλεξαν οι κυβερνώντες να υλοποιήσουν, έχουν άρωμα κρατισμού και έλλειψης αναπτυξιακού οράματος. Οι απελευθερώσεις των 350 κλειστών επαγγελμάτων αναμένω ότι θα είναι ανεπαρκείς, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε αντικειμενικά να υπολογίζουμε στην συνεισφορά του 10% στο ΑΕΠ από την απελευθέρωσή τους που υπολόγιζε το ΙΟΒΕ.
Μικρές ή ανύπαρκτες είναι οι παρεμβάσεις ενάντια στη γραφειοκρατία (κόστος -6,7% του ΑΕΠ) και τη διαφθορά (κόστος -6% του ΑΕΠ), που θα έδιναν αναπτυξιακή πνοή στην οικονομία, ή ακόμα και στην πάταξη του παραεμπορίου στις γωνίες και τα πεζοδρόμια (20 δισ. ευρώ), που στερεί από φορολογικά έσοδα από το ελληνικό κράτος (κατά δήλωση των ιθυνόντων) περίπου 4 δισ. ευρώ ετησίως μόνο από το ΦΠΑ. Δεν μιλώ για το λαθρεμπόριο διότι εκεί οι αριθμοί είναι τρομακτικοί. Αντί αυτών κόψαμε 325 εκατ. ευρώ από τις συντάξεις και τις ένοπλες δυνάμεις. Ντροπή μας!
Αν πραγματικά θέλαμε ανάπτυξη, δεν θα διατηρούσαμε την γραφειοκρατική υποχρέωση δημοσίευσης των ισολογισμών με το δυσανάλογο κόστος τους για τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις. Δεν θα παραλείπαμε απαραίτητα μέτρα για την τόνωση του τουρισμού, που θέλει 18 υπογραφές για να πάρει ένα μικρό κατάλυμα άδεια ΕΟΤ ως να ήταν πεντάστερο ξενοδοχείο resort, και θα είχαμε αναλάβει δέσμευση για την απελευθέρωση του ιδιωτικού τομέα στην παροχή υπηρεσιών όπως η συλλογή των απορριμμάτων, που μπορεί να τις παρέχει στο ένα πέμπτο από το κόστος που τώρα ξοδεύει το κράτος, αλλά και με υψηλότερη ποιότητα και αξιοπιστία. Μιλάμε για τα δισεκατομμύρια ευρώ που πετιούνται κυριολεκτικά στο βωμό ενός κρατικίστικου μοντέλου οικονομίας, λες και είναι πετσετάκια!
Σημαντικότερα όλων, δεν θα αντικαθιστούσαμε τον τερατώδη Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων των 18.000 σελίδων με ένα νέο “Εθνικό Φορολογικό Σύστημα” ποιός ξέρει τι μεγέθους και πολυπλοκότητας, αλλά θα φτιάχναμε ένα ευέλικτο σχήμα φορολόγησης των 40 σελίδων με δρακόντεια πρόστιμα και ευκολία ελέγχου και επιβολής, όπως όλες οι οικονομίες που λογαριάζουν στην εξωστρέφεια και την ανταγωνιστικότητα για την ανάπτυξή τους.
Ούτε θα διατηρούσαμε το σύστημα των εκατοντάδων υπογραφών και της δικαιοδοσίας των δημοτικών συμβουλίων για επενδυτικές αποφάσεις που επηρεάζουν την οικονομία ολόκληρης της χώρας, όπως οι επενδύσεις σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, που η χώρα μας είναι ίσως η πλουσιότερη στην Ευρώπη χάρη στους Μαΐστρους της και τα Μελτέμια της και τον ασταμάτητο ήλιο της.
Οι άξονες λειτουργίας της οικονομίας, αν θέλαμε πραγματικά να δούμε ανάπτυξη, θα είχαν κύριους πυλώνες α) την συνέπεια του κράτους, β) την αποτελεσματικότητά του, και γ) τον εξορθολογισμό των διαδικασιών παρέμβασής του στην πραγματική οικονομία. Τίποτε από αυτά δεν διασφαλίζονται αναπτυξιακά στο δεύτερο Μνημόνιο.
Επίσης ισοδύναμα θα είχαν εστιάσει στην επιστροφή της ρευστότητας στην οικονομία, αφού μετά από δύο χρόνια φορολογικής αφαίμαξης του Λαού, τα λουκέτα, οι απολύσεις, και η εξαθλίωση της μεσαίας τάξης είναι πλέον σε ημερήσια διάταξη, και φως στην άκρη του τούνελ μάλλον δεν διαφαίνεται με την περαιτέρω αποδυνάμωση των τραπεζών μας από το PSI. Πού είναι οι πόροι για να ξαναπάρει μπροστά η ρευστότητα στην οικονομία; Γιατί δεν προβλέπεται στον μηχανισμό ELA η αποδέσμευση πόρων για να ξαναρχίσουν οι τράπεζες τον δανεισμό της οικονομίας σε μια υγιή βάση;
Η αλήθεια είναι ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν είδαμε, και αντί αυτού ακούσαμε γκρίνια από τους ίδιους τους πολιτικούς που το συμφώνησαν, ότι το νέο Μνημόνιο 2 δεν περιέχει αναπτυξιακά μέτρα διότι δεν έχουμε λεφτά να ρίξουμε στην ανάπτυξη.
Μα η ανάπτυξη, εδώ που βρισκόμαστε, δεν χρειάζεται χρήματα για να δημιουργήσουμε άλλους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Χρειάζεται κυρίως να ξεμπλέξουμε το κράτος από τα πόδια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, και το ευτυχές-δυστυχές της υπόθεσης είναι πως είναι τόσο μεγάλα τα περιθώρια βελτίωσης από την σημερινή μας Καφκική γραφειοκρατία και διαφθορά, που η κατάργηση ατέρμονων και ανόητων διαδικασιών που σε τίποτα δεν συνεισφέρουν στην βελτίωση του οικονομικού περιβάλλοντος της χώρας δεν στοιχίζουν τίποτε! Τσάμπα ανάπτυξη την πετάνε στα σκουπίδια. Τόσο νοιάζονται για την εξαθλιωμένη μεσαία τάξη.
Βέβαια, εκείνοι που καλούνται να μας βάλουν πάλι στην τροχιά της ανάπτυξης, είναι οι ίδιοι εκείνοι που στα τελευταία 30 χρόνια έπνιξαν οποιαδήποτε ανάπτυξη δεν ήταν σιδηροδέσμια από τις υπογραφές και τις αδειοδοτήσεις τους, αυτών και των κομματικών τους στρατών.
Εμείς, οι πολλοί, οι νεόπτωχοι, οι άνθρωποι του μόχθου, οι άνεργοι, οι εξαθλιωμένοι, θέλουμε ανάπτυξη για να ορθοποδήσει η χώρα μας και να ξεφύγουμε από την εξαθλίωση που μας επιφύλαξαν οι πολιτικοί μας. Εκείνοι όμως;
Του Άγη Βερούτη
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1419302
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου