Του Φιλήμονα ΚαραμήτσουΕίμαστε ό,τι διαβάζουμε δεν υπάρχει αμφιβολία. Κι αν δεν διαβάζουμε, μπορεί και να μην είμαστε και τίποτα, αλλά ας μην το βαραίνουμε φιλοσοφικά το θέμα.
Μία φίλη μου έλεγε ότι είχε τόση ανάγκη να διαβάσει όταν ήταν μικρή και μεγάλωνε σε ένα περιβάλλον που δεν υπήρχαν βιβλία, που διάβαζε και τα φύλλα εφημερίδας που τύλιγαν τα ψάρια. Κι εγώ το έκανα αυτό. Διάβαζα ακόμα τις εφημερίδες που είχε για προσάναμμα η γιαγιά μου δίπλα στη γωνιά στο χωριό, τα παλιά περιοδικά στα ιατρεία, και βέβαια όλες τις εφημερίδες που έμπαιναν στο σπίτι. Και κάθε βιβλίο που έπεφτε στα χέρια μου εννοείται. Και πολλά κόμικς που τα αγοράζαμε από το βιβλίο με το στοκ στην Καλούτσιανη αλλάζοντας συνήθως τα παλιότερα.
Θυμάμαι ακόμα τη συνήθεια του προπάππου μου να διαβάζει την παλιά Ακρόπολη με το μεγάλο σχήμα (εθνικόφρων γαρ ο προπάππους), όπου και πρωτοείδα κόμικ στριπ του Σνούπι, ενώ κι ο παππούς μου ζητούσε καθημερινά εφημερίδες που τις στέλναμε με το λεωφορείο στο χωριό, για να έχει κοντά όταν έβγαινε με τα πρόβατα.
Θέλω να πω, ότι η αναγνωστική συνήθεια μπορεί να είναι και ήταν σίγουρα λαϊκή υπόθεση. Και δεν καταλαβαίνω καθόλου τη σνομπ στάση με την οποία αντιμετωπίζουν πολλοί σήμερα τη λαϊκή ανάγνωση και τις εφημερίδες. Αντίθετα, η εφημερίδα έπαιξε ιστορικά έναν προοδευτικό ρόλο και μόρφωσε τις μάζες όσο κανείς άλλος, συμπληρώνοντας το μαζικό, ανοιχτό για όλους σχολείο που στην Ελλάδα ήρθε μετά τον πόλεμο στην ουσία- κι αν.
Ακόμα και τα βιβλία που δίνουν οι εφημερίδες μου αρέσουν γιατί είναι φτηνά και μπορείς να έχεις εύκολη πρόσβαση- πας στο περίπτερο και τα παίρνεις. Αν θέλεις φυσικά να τα διαβάσεις. Γιατί τελικά, αυτό είναι το ζήτημα: Να θέλεις να διαβάσεις και να αναζητάς πάντα κάτι νέο.
http://www.epirusonline.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10775:2011-09-15-22-39-10&catid=35:news
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου