Σήμερα υμνούμε τα ικριώματα του άλογου

Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ

Πολλοί σήμερα νιώθουν το λιγότερο αμήχανα με αυτό το κύμα φασισμού που έχει καλύψει πολλές εκφάνσεις της κοινωνίας. Ποιος το περίμενε ότι θα ζούσαμε στην Ελλάδα σήμερα νύχτες κρυστάλλων; Και ποιος θα περίμενε ότι θα ακούγονταν ονόματα σαν αυτό του Χίτλερ όταν είναι ακόμα άσβεστα τα κεριά στη μνήμη των ανθρώπων μας που ισοπέδωσε ο ναζισμός στον τόπο μας.

 Η δημοκρατία και η ευμάρεια προσφέρουν είναι αλήθεια και την αφέλεια της αμεριμνησίας. Νιώθεις καλά, νιώθεις εντάξει μέσα στο μικρόκοσμό σου, νομίζεις ότι το κακό κατοικεί σε άλλες σπηλιές μακρινές…
Μεγαλύτερο όμως πρόβλημα από την εξόφθαλμη πια παρουσία του φασισμού στο δρόμο, είναι ο χρόνιος εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας.
Και στην Ελλάδα ο εκφασισμός είχε και έχει δύο πτυχές: Χρησιμοποιήθηκε για την νομή της εξουσίας και του χρήματος (χούντες, αυταρχισμός, κουτσή δημοκρατία) και γιγαντώθηκε από τις αναπηρίες της ταυτότητας. Ψάχνοντας μονίμως μια χαμένη ταυτότητα, καταλήξαμε να μην είμαστε τίποτα και ενίοτε να είμαστε χειρότεροι ακόμα κι από τους ποταπούς εχθρούς μας (στις μέρες εγκαλούμε ως εχθρούς τον κοσμοπολιτισμό, την παγκοσμιοποίηση, τον πολιτικό ορθολογισμό κλπ).
«Για αρκετούς, η λύση είναι η επιστροφή σε μια παρωχημένη αντίληψη περί ταυτότητας. Αυτή η επιστροφή λειτουργεί ως αντικαταθλιπτικό. Αντί να πάρεις ένα prozac, σκέφτεσαι ότι είσαι Έλληνας, χριστιανός, εβραίος, γυναίκα, άνδρας...», έλεγε σε μία συνέντευξή της στη Lifo η Τζούλια Κρίστεβα και είναι σαν μιλούσε για τη χώρα μας.
Με τη διαφορά ότι για πολλούς από εμάς αυτή είναι η μόνιμη κατάσταση, δεν ανακαλύψαμε σήμερα με την κρίση την «επιστροφή».
Τα σημάδια τα βλέπαμε από παλιά αλλά δεν μιλούσαμε: Το μίσος για το διαφορετικό, την ομοφοβία, την περιφρόνηση του ανάπηρου, την καθυπόταξη του αδύνατου, τον φθόνο για το έξυπνο και το ωραίο, την απέχθεια για την πολιτιστική καλλιέργεια και τη λογιοσύνη, την υποβάθμιση της γυναίκας, την επίθεση στο δημόσιο χώρο και το φυσικό περιβάλλον. Αυτό ήταν ο Έλληνας πολλά χρόνια και ακόμα είναι.
Είναι τυχαίο ότι ακόμα και οι έφηβοι χαρακτήριζαν «κουλτουριάρικα» τα επιτεύγματα του παγκόσμιου πολιτισμού ή ότι οι Έλληνες μιλούσαν και έγραφαν με αφάνταστη προχειρότητα τη γλώσσα τους; Ή μήπως για αυτό ακριβώς τελικά το λόγο έριχναν στην πυρά τα βιβλία με τα οποία διαφωνούσαν ή υπεράσπιζαν τις πιο ακραίες εκδοχές της επαρχιώτικης «ελληνικότητας». Δεν είναι τρομερό που ένας λαός που απελευθερώθηκε με σημαία την «ελευθερία» σήμερα ομνύει στο σκότος της ισχύος.
Είναι τρομερό. Στον τόπο που άνθισε ο Λόγος και οφείλει την ελευθερία τουστη Λογιοσύνη (ω, ναι ακόμα και στα Γιάννενα) περιπλανώνται σήμερα τα ικριώματα του θανάτου και οι νεκρολάγνοι του άλογου.
Από την Ελευθερία