Kαι τι αντιτάξαμε;

Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ

Στις παραλίες ή στις πλατείες κάτω από τα πλατάνια, το τουίτ της αθλήτριας κρατάει όσο ένας καφές το πολύ. Επί της ουσίας άλλωστε, κανείς δεν έχει όρεξη να συζητήσει.
Οι περισσότεροι, αν μπουν στον κόπο του σχολιασμού, κάνουν ανάκληση των δικών τους στερεοτύπων। Άλλος θέλει να εκδιώξει την ακροδεξιά από την Ελλάδα, άλλος πιστεύει στη διεθνή συνομωσία για αποεθνικοποίηση της ελληνικότητάς μας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι υπήρξε πρόβλημα με ένα κοινωνικό Μέσο δικτύωσης. Στην Ελλάδα λέει, ο καθένας ό,τι θέλει, όπου θέλει και δεν σηκώνει κουβέντα. Και το ίντερνετ το νομίζουμε κάπως σαν το κουτσομπολιό που έκαναν οι γιαγιάδες μας όταν έβγαιναν για ψιλοκουβέντα στην πόρτα.
Η αθλήτρια ζήτησε συγγνώμη και υποχώρησε, κάτι σχετικά σπάνιο, σε μία χώρα που το συγγνώμη δεν λέγεται εύκολα. Γνώριζε όμως τους κανόνες και το πλαίσιο.
Αν είχαμε κάνει παλιότερα τις απαραίτητες συζητήσεις για αυτούς τους κανόνες, τώρα ίσως όλα να ήταν λίγο διαφορετικά. Αλλά βλέπετε κάποτε, όχι πολύ παλιά, θεωρούσαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν το απώτατο όριο της εθνικής επιτυχίας και τη ΔΟΕ σαν ισότιμο συνομιλητή της εκλεγμένης μας κυβέρνησης. Περιφρονούσαμε όσους δεν ήθελαν τους Αγώνες, όσους κατήγγειλαν την εμπορευματοποίηση και την αυτονόμηση του θεσμού από τις αρχές του ερασιτεχνισμού και της ευγενούς άμιλλας.
Και βέβαια, η ελληνική κοινωνία, δεν κατάφερε να ξανοιχτεί στους ορίζοντες μίας ανοιχτής αντίληψης για την ισοτιμία, τη δημοκρατία, την ανοχή. Τόσος πλούτος, τόση ευημερία αυτά τα χρόνια, και τόση φλυαρία για την ελληνικότητα και πού καταλήξαμε; Να νομίζουμε ότι είμαστε θύμα συνομωσίας, ότι μας ψεκάζουν αεροπλάνα για να μας αποχαζέψουν.
Τώρα ήρθε ανάποδα το καζάνι. Υπερσυντηρητικοί πολιτικοί και κλειστά κλαμπ εξουσίας και χρήματος, μας εγκαλούν για ρατσισμό. Κι εμείς δεν έχουμε και πολλά να αντιτάξουμε. Γιατί σε κάθε δεύτερη κουβέντα, κολλάμε πια κι ένα «έξω οι ξένοι». Γιατί δεν μας ενοχλεί το τείχος στον Έβρο, ή τα καράβια που βουλιάζουν στα πελάγη. Γιατί δεν βλέπουμε πια τον κόσμο με τα μάτια του κοσμοπολίτη όπως οι πρόγονοί μας, αλλά με τις κλειστές διόπτρες ενός ανάδελφου κουκουλιού που επιλέγει τη βαλκανική του γωνία για να επιζήσει.
Από την Ελευθερία