Όσα αποσιωπούμε…
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
Τα ταμπού, όλα εκείνα που αποσιωπούνται, είναι γνωστό από την ψυχολογία, ότι κάποτε επιστρέφουν, βγαίνουν στην επιφάνεια και ζητάνε το δικό τους χώρο για να εκφραστούν.
Ο Φρόυντ εξήγησε ότι μία διέξοδο για όσα κρατάνε τα πρόσωπα, μυστικά και κρυμμένα, είναι τα όνειρα. Κι έτσι, κατάφερε, μπαίνοντας στο μυαλό των ασθενών τους να τους εξηγήσει με χειροπιαστό τρόπο για ποια πράγματα δεν πρέπει να ανησυχούν και με ποια μπορούν να συμφιλιωθούν. Τι γίνεται όμως για όσα κρύβει μέσα της επί δεκαετίες ολόκληρες, μια κοινωνία; Τι γίνεται όταν το συλλογικό υποσυνείδητο έχει μπουκώσεικαι αδυνατεί να εκφραστεί;
Ισκιώματα
Τίποτα γύρω δεν βοηθάει ώστε να βρεθεί ένας δρόμος κοινός, βατός για όλους, και στέρεος ώστε να επιτρέψει μια ομαλή έκφραση των βαθύτερων αγωνιών των ανθρώπων σήμερα. Αρκεί μια ματιά γύρω στην πόλη για να δεις ότι δεν υπάρχει τίποτα για να ακουμπήσει το βλέμμα σου. Τα Γιάννενα είναι κι αυτά μια τσιμεντούπολη με άσχημους δρόμους, άσχημες διασταυρώσεις, άσχημες πολυκατοικίες. Κι όσα είχε στη διάθεσή του ο κόσμος για να εκτονώνεται και να διοχετεύει τον καημό του, δεν υπάρχουν πια, είναι ισκιώματα ενός παλιού, χαμένου εαυτού που δεν υπάρχει πλέον. Η πολιτική, ο συνδικαλισμός, οι σύλλογοι, οι κοινές δράσεις, η γειτονιά, οι θεσμοί, είναι όλα διαλυμένα. Από κάτι σχοινάκια κρατούνται στη θέση τους κάποια σημάδια τους, από τη θυσία ορισμένων φιλότιμων, από τη συνήθεια και την παράδοση ίσως.
Πότε χάθηκαν
Ο σουρεαλισμός που ζούμε σήμερα προέκυψε παλιότερα βέβαια. Σημείο καμπής για την πολιτική ήταν η φενάκη που πούλησε το ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλισμό μετά από το 1985 κυρίως- θυμηθείτε την αλλαγή της τελευταίας στιγμής από Καραμανλή στον Σαρτζετάκη.
Ποιος να ξαναεμπιστευτεί πολιτικό πια; Για την κοινωνία, ήταν η αυθαιρεσία που έγινε θεσμός. Το σπιτάκι στη θάλασσα, το βόλεμα του κομματόσκυλου, η υπερτιμολόγηση στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Και για το χαμένο, συλλογικό όραμα, η ευκαιρία χάθηκε όταν όλα βυθίστηκαν στην ικανοποίηση της στιγμής.
Όταν δεν τα ομολογείς όλα αυτά, όταν αδυνατείς να μιλήσεις συγκεκριμένα και με ονόματα για όλα τούτα, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκολλήσεις. Και όσο χρέος και να μας «κουρέψουν», εμείς πάλι θα το ξανακάνουμε θηρίο μέσα σε 10 χρόνια. Άλλα όσο πέφτεις, σκέφτεσαι ακόμα και νομίζεις ότι μπορείς να γλυτώσεις. Εμείς πέφτουμε ακόμα…
fkaramitsos@yahoo.gr
Τα ταμπού, όλα εκείνα που αποσιωπούνται, είναι γνωστό από την ψυχολογία, ότι κάποτε επιστρέφουν, βγαίνουν στην επιφάνεια και ζητάνε το δικό τους χώρο για να εκφραστούν.
Ο Φρόυντ εξήγησε ότι μία διέξοδο για όσα κρατάνε τα πρόσωπα, μυστικά και κρυμμένα, είναι τα όνειρα. Κι έτσι, κατάφερε, μπαίνοντας στο μυαλό των ασθενών τους να τους εξηγήσει με χειροπιαστό τρόπο για ποια πράγματα δεν πρέπει να ανησυχούν και με ποια μπορούν να συμφιλιωθούν. Τι γίνεται όμως για όσα κρύβει μέσα της επί δεκαετίες ολόκληρες, μια κοινωνία; Τι γίνεται όταν το συλλογικό υποσυνείδητο έχει μπουκώσεικαι αδυνατεί να εκφραστεί;
Ισκιώματα
Τίποτα γύρω δεν βοηθάει ώστε να βρεθεί ένας δρόμος κοινός, βατός για όλους, και στέρεος ώστε να επιτρέψει μια ομαλή έκφραση των βαθύτερων αγωνιών των ανθρώπων σήμερα. Αρκεί μια ματιά γύρω στην πόλη για να δεις ότι δεν υπάρχει τίποτα για να ακουμπήσει το βλέμμα σου. Τα Γιάννενα είναι κι αυτά μια τσιμεντούπολη με άσχημους δρόμους, άσχημες διασταυρώσεις, άσχημες πολυκατοικίες. Κι όσα είχε στη διάθεσή του ο κόσμος για να εκτονώνεται και να διοχετεύει τον καημό του, δεν υπάρχουν πια, είναι ισκιώματα ενός παλιού, χαμένου εαυτού που δεν υπάρχει πλέον. Η πολιτική, ο συνδικαλισμός, οι σύλλογοι, οι κοινές δράσεις, η γειτονιά, οι θεσμοί, είναι όλα διαλυμένα. Από κάτι σχοινάκια κρατούνται στη θέση τους κάποια σημάδια τους, από τη θυσία ορισμένων φιλότιμων, από τη συνήθεια και την παράδοση ίσως.
Πότε χάθηκαν
Ο σουρεαλισμός που ζούμε σήμερα προέκυψε παλιότερα βέβαια. Σημείο καμπής για την πολιτική ήταν η φενάκη που πούλησε το ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλισμό μετά από το 1985 κυρίως- θυμηθείτε την αλλαγή της τελευταίας στιγμής από Καραμανλή στον Σαρτζετάκη.
Ποιος να ξαναεμπιστευτεί πολιτικό πια; Για την κοινωνία, ήταν η αυθαιρεσία που έγινε θεσμός. Το σπιτάκι στη θάλασσα, το βόλεμα του κομματόσκυλου, η υπερτιμολόγηση στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Και για το χαμένο, συλλογικό όραμα, η ευκαιρία χάθηκε όταν όλα βυθίστηκαν στην ικανοποίηση της στιγμής.
Όταν δεν τα ομολογείς όλα αυτά, όταν αδυνατείς να μιλήσεις συγκεκριμένα και με ονόματα για όλα τούτα, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκολλήσεις. Και όσο χρέος και να μας «κουρέψουν», εμείς πάλι θα το ξανακάνουμε θηρίο μέσα σε 10 χρόνια. Άλλα όσο πέφτεις, σκέφτεσαι ακόμα και νομίζεις ότι μπορείς να γλυτώσεις. Εμείς πέφτουμε ακόμα…
fkaramitsos@yahoo.gr
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου