«Βρε παιδιά, αν είστε δημοσιογράφοι, γράψτε κάτι γι’ αυτόν τον τόπο που συνέχεια ερημώνει», λέει ο παπα-Γιάννης από το χωριό Γηρομέρι, κι εμείς οφείλουμε να τον ακούσουμε. Βρισκόμαστε, άλλωστε, στη μακρινή Θεσπρωτία, όπου με ορμητήριο τους Φιλιάτες επισκεπτόμαστε τα χωριά της Μουργκάνας και έπειτα πάμε παραλία· εδώ, στην άγνωστη βορειοδυτική Ελλάδα, υποδεχόμαστε τη νέα χρονιά με ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα της χώρας.Είναι ένας τόπος που είχα επισκεφτεί παλαιότερα, αποσπασματικά και «επί τροχάδην», αλλά, επειδή μου είχε αφήσει ως επί το πλείστον καλές εντυπώσεις κι επειδή ακόμα φυτρώνει εκεί φλισκούνι και άγρια μέντα, αποφάσισα να την εξερευνήσω περισσότερο. Ετσι, μαζί με τον Νίκο, τον φωτογράφο, και το εξαιρετικό Suzuki Grand Vitara, ένα χειμωνιάτικο πρωί ξεκινήσαμε για τη μακρινή Θεσπρωτία. Ο συντομότερος δρόμος είναι μέσω Ρίου και από εκεί για Αμφιλοχία, Πρέβεζα και Ηγουμενίτσα. Επειδή, όμως, έχω μια απέχθεια στην εθνική Κορίνθου - Πατρών, πήγα μέσω Λαμίας - Τρικάλων - Γρεβενών, όπου πήρα την Εγνατία για Γιάννενα και Ηγουμενίτσα και από εκεί για Φιλιάτες, που είναι ο βορειότερος και μεγαλύτερος δήμος του νομού και συγχρόνως ο κύριος προορισμός της εξόρμησής μας. Μετά, λοιπόν, από αρκετές στάσεις και πολλά-πολλά χιλιόμετρα, κάποια στιγμή κατά το σούρουπο μπήκαμε στους Φιλιάτες. Βρήκαμε μια καλή ταβέρνα στην είσοδο και σταματήσαμε για φαγητό. Και μετά τα εξαίρετα αρνίσια παϊδάκια ήμασταν πια έτοιμοι για ύπνο.
Ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου