Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥΟι εποχές της μετάβασης είναι καλύτερες από αυτές της σιγουριάς και του παγιωμένου. Δεν συμφωνούν όλοι βέβαια σε αυτό, ούτε παραδέχονται τους όρους.
Ζούμε όμως σε εποχές μετάβασης, σε εποχές ρευστές, απροσδιόριστες. Και γνωρίζουμε όλοι μας από την προσωπική μας ζωή ότι οι καιροί που διανύουμε εμπεριέχουν μέσα τους στο σπέρμα της επικινδυνότητας, αλλά ταυτόχρονα και μία έστω και αχνή δυνατότητα για κάτι καλύτερο. Τώρα που πολλά στερεότυπα καταρρίπτονται, τώρα που ο παλιός κόσμος καταρρέει, είναι λογικό να υπάρχει φόβος για το μέλλον. Υπάρχει όμως και μία προσμονή για κάτι πιο θετικό.
Ποιοι φοβούνται
Κανείς δεν ξέρει φυσικά τι θα γίνει.; Κανείς δεν ξέρει και πώς να συμπεριφερθεί. Κάθε αλλαγή προκαλεί αναστάτωση, μας ξεβολεύει. Αν προσέξουμε όμως ποιοι πλήττονται πρώτοι από τη μετάβαση, ίσως να νιώσουμε λίγο καλύτερα.
Κοιτάξτε για παράδειγμα τους πολιτικούς. Δεν ξέρουν από πού να φυλαχθούν. Δεκάδες έχουν δηλώσει ήδη την αποχώρησή τους από το προσκήνιο. Δεν θα το πουν έτσι βέβαια, θα πουν ότι θέλουν να σκεφθούν, ότι προβληματίζονται, αλλά στην πραγματικότητα τρέμουν στην ιδέα της εκλογικής αποτυχίας. Ναι, οι «αγανακτισμένοι» έκαναν μία νίκη: Δεν έριξαν μεν την κυβέρνηση όπως ήθελαν κάποιοι, αλλά καθήλωσαν πολλούς πολιτικούς, τους αδρανοποίησαν και εν τέλει τους έτρεψαν σε φυγή. Οι περισσότεροι που δηλώνουν αποχή πια, το κάνουν γιατί ξέρουν ότι δεν θα εκλεγούν.
Μετά είναι και οι δημοσιογράφοι. Πάνε οι «κήνσορες και θεράποντες» που έλεγε ο Έκο, κανείς τους δεν κατέχει πια την απόλυτη αλήθεια. Χάθηκαν και οι «αποκαλυπτικές» εκπομπές, και τα blog που «τα λένε όλα» και οι λοιποί κομματικοί εγκάθετοι. Και το χειρότερο γι’ αυτούς, εξαφανίστηκαν με χτυπημένο ηθικό και πολύ, μα πολύ κακή φήμη. Αν και το τελευταίο πλήττει και όσους απέμειναν αφού δεν τολμάς να πεις πια ότι είσαι δημοσιογράφος.
Διαλύθηκε και το παλιό life style. Ποιος τολμά να υποδείξει στον κόσμο σήμερα «πώς να ζει»; Ποιος τολμά να προβάλλει τη χλιδή με αεριτζίδικα λεφτά (γιατί αυτό ήταν το εγχώριο life style) ως πρότυπο ζωής;
Απελευθέρωση
Υπάρχει όμως και μία βαθύτερη αλλαγή που έχει ενδιαφέρον: Το σπάσιμο των στεγανών, των κομματικών νημάτων και των κύκλων συμφερόντων- ως ένα βαθμό βέβαια, αλλά όχι ασήμαντο- αφήνει ανοικτές δυνατότητες. Για να γίνει ένα έργο πια, δεν χρειάζεται να βρεις τι λέει το κόμμα, ποιος είναι ο «δικός μας» εργολάβος ή τι θα μείνει από την υπερτιμολόγηση. Υπάρχει πλέον η δυνατότητα να γίνει ένα έργο επειδή το θέλει, αλλά και όπως το θέλει η τοπική κοινωνία.
Κάθε αλλαγή βέβαια, αποτιμάται και από το πώς την αξιοποιείς. Σημασία έχει δηλαδή πώς θα μπούμε ξανά στο παιχνίδι. Αν είναι να γίνει ως μία «επιστροφή» στο παλιό, φυσικά και θα αποτύχει.
Όπως όμως έλεγε το παλιό ρητό και ισχύει σήμερα: μεγάλη αναταραχή, μεγάλη ευχαρίστηση.
Από τις Αποχρώσεις της Ελευθερίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου