Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥΣχολιάζουμε με ευκολία τη θέση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μέσα στο πολιτικό σύστημα της συγκυρίας, αλλά την αριστερά σπάνια την αγγίζουμε. Άλλοτε το κάνουμε γιατί τη θεωρούμε δεδομένη κι άλλοτε γιατί είναι εύκολος αντίπαλος.
Κι όμως, αν τα τρία βασικά κόμματα της αριστεράς πάρουν από 10% στις εκλογές τότε φτάνουν σε ένα 30% που εν δυνάμει τα φέρνει στην κυβέρνηση. Οι δε δημοσκοπήσεις τους δίνουν ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά.
Το κεντρικό θέμα όμως για την ελληνική αριστερά σε αυτή τη φάση δεν είναι το ποσοστό της, αλλά η δυναμική της. Έχουν στρέψει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης πάνω τους, αλλά ταυτόχρονα άγγιξαν και τα όρια της επιρροής τους. Κι όταν φτάνεις σε ένα όριο, τίθεται κι ένα νέο ερώτημα: Και μετά την εκλογική καταγραφή, τι; Ήδη δηλαδή, ευρέα τμήματα του εκλογικού σώματος ψάχνουν λύση για την επόμενη μέρα, διαβλέποντας το αδιέξοδο του κυβερνητικού διπολισμού Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ.
Η κοινωνική βάση
Για το όριο της εκλογικής επιρροής της αριστεράς, σημειώνουμε ότι όντως είναι πρωτοφανές για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα, μένει όμως να καταγραφεί και στην κάλπη, γιατί και ο δικομματισμός δεν θα κάτσει και τόσο σιωπηλός όσο σήμερα.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον να δει κανείς- αλλά δυστυχώς δεν γίνονται τέτοιες μελέτες- είναι ποια κοινωνικά στρώματα ακολουθούν την αριστερά. Υπάρχουν ενδείξεις ότι κυριαρχούν τα μεσαία στρώματα των υπαλλήλων, στη βάση της υποστήριξής της.
Αντίθετα, ένα μεγάλο μέρος των εργατικών στρωμάτων στρέφεται προς την άλλη πλευρά, επηρεασμένο κυρίως από την εργασιακή ανασφάλεια και το φόβο της εγκληματικότητας και των μεταναστών.
Από την άλλη, και η ταξικότητα δεν πρέπει να θεωρείται παγιωμένη έννοια. Ο υπάλληλος που χάνει το μισθό του, κατατάσσεται κι αυτός στη χειμάζουσα εργατική τάξη και είναι δυνατόν να αποκτήσει πιο γρήγορα συνείδηση του ρόλου του από έναν ανειδίκευτο εργάτη που πέφτει άνευ όρων στην ξενοφοβία.
Πρέπει να συμφωνήσουμε όμως ότι αριστερά χωρίς εργαζόμενους, μέλη και ψηφοφόρους δεν γίνεται. Αυτό ως υπόμνηση για τις σχέσεις κοινωνικών διεργασιών και πολιτικής έκφρασης.
Η πνευματικότητα
Η οριακότητα της απήχησης των αριστερών ιδεών, έχει κι έναν άλλο, απροσμέτρητο αυτή τη στιγμή, παράγοντα. Παραδόξως, η πνευματικότητα της αριστεράς, αυτή η μεγάλη ηθική και πνευματική σκεύη που την ακολουθούσε επί πολλά χρόνια, μοιάζει σήμερα να είναι ανεπαρκής. Ακούς πολλές φωνές που να καλούν σε ακτιβισμό, σε απεργίες και δράση, ακούς ελάχιστες όμως που καλούν τον πολίτη σε σκέψη, σε αυτογνωσία, σε καλλιέργεια.
Έτσι, η πολιτική της αριστεράς σήμερα, μοιάζει μεν η πρέπουσα, αλλά είναι ταυτόχρονα και φτωχή, αδύναμη. Γιατί παρά τις δοξασίες πολλών αριστερών, κυρίως νεοφώτιστων, ο καπιταλισμός δεν πέφτει ούτε με διαδηλώσεις ούτε με απεργίες.
Όπως γίνεται φανερό, δεν ενδιαφέρει εδώ, να διακρίνουμε την αριστερά ανάλογα με το κόμμα και τη συνιστώσα που εκφράζεται. Αυτό είναι και δουλειά του ψηφοφόρου θα λέγαμε. Είναι φανερό ότι συνολικά η ελληνική αριστερά θα επιβραβευθεί στην κάλπη για τη στάση της υπέρ των αδυνάτων τα δύο τελευταία χρόνια. Θα κληθεί όμως σύντομα να δώσει κι ένα σχέδιο για την άσκηση της εξουσίας στη χώρα. Και τότε θα κριθεί αν είναι μία πολιτική δύναμη κι όχι απλώς ένας ιδεολογικός όμιλος.
Από τις Αποχρώσεις της Ελευθερίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου