Το άρθρο δεν έχει σκοπό να πάρει θέση σ αυτή καθ εαυτή την απόφαση. Αλλά θεωρεί ύβρι για τον πολιτισμό και την εγγραμματοσύνη να λέγεται από τα χείλη της υπουργού του Πολιτισμού ότι «ο Παρθενώνας είναι το σύμβολο του δυτικού πολιτισμού, της δημοκρατίας, του διαλόγου, της ελευθερίας, του πνεύματος και εμείς οι Έλληνες είμαστε οι θεματοφύλακες αυτού του συμβόλου». Εξ ού και η απαγόρευση.
Κατ αρχήν ο Παρθενώνας είναι απομεινάρι- απόδειξη πολύ υψηλού Πολιτισμού. Ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με τη νεοελληνική αμορφωσιά. Αμορφωσιά, όχι μόνο από άποψη σχολικής γραμματοσύνης, αλλά από άποψη Παιδείας και νοοτροπίας πολιτών. Ατόμων και κοινωνικού συνόλου.
Ας αναρωτηθούν η υπουργός και τα μέλη του ΚΑΣ πώς θα τους αντιμετώπιζε η αρχαία αθηναϊκή, σπαρτιατική, μακεδονική, κορινθιακή ή θηβαϊκή κοινωνία και πολιτεία αν, ως δια μαγείας, εμφανίζονταν σ αυτές αύριο το πρωί.
Με ποια παιδεία ποιάς δημοκρατίας και ποιανού διαλόγου και ποιού σεβασμού σε θεσμούς, ποιάς έννοιας ελευθερίας και ποιανού πνεύματος θα περπατούσαν ανάμεσα σε ΠΟΛΙΤΕΣ, που όχι μόνο ήταν Ελεύθεροι, όχι μόνο συνδιαλέγονταν, όχι μόνο ήταν υπερδυνάμεις της εποχής, αλλά καλλιεργούσαν τη Γνώση και αποδέχονταν τα αποτελέσματά της;
Με τι ανάστημα θα περπατούσαν ανάμεσα σε πολίτες που αυτά που πίστευαν ήταν πάνω από τη ζωή τους και που η ύπαρξή τους, η αξιοπρέπειά τους, εξαρτιόνταν από τις πράξεις τους και όχι από τις ασφαλείς και ανέξοδες αερολογίες της στιγμής;
Με τι προσόντα θα επιζούσαν σε πολιτείες όπου καθένας έπρεπε να έχει προσόντα για να είναι κάποιος, ακόμα και στις πιο ταπεινές δημόσιες θέσεις και δεν αρκούσε να έχει μπάρμπα στην Κορώνη. Ακόμα κι ο Κλέων. Πώς θα γλίτωναν την εξορία σε πολιτείες όπου αν έβλαπτες με τις πράξεις σου την Πόλη εκτελείσο ή τερμάτιζες τη ζωή σου σε τόπους αφιλόξενους;
Πώς θα εργάζονταν στην Παιδεία και στην Τέχνη όταν το μέτρο ήταν η Τελειότητα και όχι η μετριότητα και η ανοχή στα πασαλείμματα; Πώς θα επιζούσαν ανάμεσα στους κακούς και μέτριους των Μουσών, όταν αυτοί οι μέτριοι ήταν περίγελως στην κοινωνία;
Πώς θα πειθαρχούσαν σε ολοήμερους κανόνες σαν αυτούς που επέβαλε η δημοκρατία, η ολιγαρχία ή το κοινό των Σπαρτιατών και των Μακεδόνων, όπου η ατομικότητα θυσιαζόταν στη συλλογικότητα και όπου τα πολιτεύματα είχαν απαράβατους κανόνες για να μπορούν να είναι Πολιτεύματα και όχι καραγκιοζοπαιχτήρια μετριοτήτων, νούμερων και ημιμαθών;
Πώς θα υπερασπίζονταν την πατρίδα ή το Κοινό ή την Αμφικτιονία όταν ο κανόνας ήταν η υπεράσπιση μέχρις εσχάτων και η θυσία; Πώς θα στέκονταν αντάξιοι της Πόλης αν δεν ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν γι αυτήν;
Πώς θα στέκονταν αντάξιοι μέσα σε ένα Λύκειο ή μια Στοά, όταν εκεί προϋπόθεση ήταν η αναζήτηση με γνώμονα την Αλήθεια και την Ειλικρίνεια σε μια συνύπαρξη ευθείας κατάθεσης σκέψεων και όχι σε συνθήκες κρυψίνειας όπως κυριαρχεί στη νεοελληνική νοοτροπία;
Με ποια νεοελληνική έκφραση μπορεί να συγκριθεί η αρχαία ελληνική άμεση δημοκρατία, έστω και δουλοκτητική (πολλοί δούλοι ήταν πιο ελεύθεροι και ασφαλείς και πληρωμένοι από πολλούς σημερινούς ελεύθερους), η αρχαία δραματουργία, η αρχαία αρχιτεκτονική και γλυπτική, η αρχαία συγγραφή, η αρχαία επιστήμη, η αρχαία πρωτοποριακή άρα επαναστατική σκέψη που τόλμησε τη ρήξη και το γκρέμισμα κάθε προηγούμενων σκέψεων και προκαταλήψεων;
Με ποια νεοελληνική μισοκακομοιριά μπορεί να συγκριθεί η υπερηφάνεια και η συνείδηση της δύναμης που είχαν οι Πολίτες, ακόμα και της Μήλου ή της Σάμου που επρόκειτο να σφαγιαστούν επειδή αρνούνταν την επικυριαρχία μιας υπερδύναμης;
Οι αρχαίοι δεν ήταν τέλειοι. Το αντίθετο. Αλλά δεν ήταν και το σημερινό ρεζίλι. Επομένως, το ερώτημα ορθώνεται αμείλικτο:
Σε τι ακριβώς είναι θεματοφύλακες του Ιερού Βράχου οι νεοέλληνες, η υπουργός ΤΟΥΣ και τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβούλιου;
Στην αδυναμία της πλειονότητας των ελληνόπουλων να αρθρώσουν ή να γράψουν σωστά τις φτωχές 10.000 λέξεις που χρησιμοποιούν; Και στην αδυναμία τους να αντιληφθούν ή να εκφραστούν κριτικά εξ αιτίας της απουσίας Παιδείας στα σχολεία τους;
Στην ανικανότητα ή την απροθυμία πλείστων όσων καθηγητών τους να τους Παιδέψουν για να μάθουν και όχι για να μην κοπιάσουν οι ίδιοι ή για να μην κακοκαρδιστούν οι γονείς και οι κανακάρηδές τους;
Στην απουσία σοβαρής Τέχνης πια, με στρατό ατάλαντων ηθοποιών, μέτριων συγγραφέων, μέτριων ή κακών δημιουργών με ελάχιστες εξαιρέσεις, στη μουσική, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, όπου αποθεώνονται ως γίγαντες οι νάνοι, ενώ οι γίγαντες από τα ξέφωτα του ’20, του ’40 και του ’50, όπως και του 1900 μουχλιάζουν σε ανήλιαγα υπόγεια και σε ερημωμένες βιβλιοθήκες;
Στην απουσία σοβαρής ευρείας κοινωνικής και φιλοσοφικής σκέψης και στην απουσία μιας ακαδημαϊκής κοινότητας, που να υπάρχει για να πηγαίνει το λαό πιο μπροστά αντί να λειτουργεί σαν αρχαίο αιγυπτιακό ιερατείο, απόν από κάθε τι σημαντικό για τους πολίτες;
Στη δομή και λειτουργία της δημοκρατίας από το λαό για το λαό με ανοιχτές διαδικασίες και με συμμετοχή του λαού σε όλες τις κλίμακες με κλήρωση, άσχετα από κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση; Στη σημερινή αυθαίρετη δημοκρατία των αντιπροσώπων του λαού, που μόλις εκλεγούν αντιπροσωπεύουν μόνο τον εαυτό τους και τα συμφέροντά τους;
Στην απουσία κάθε διαφάνειας από την κορυφή της λειτουργίας της δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο δημοτικό σύμβουλο και κοινοτάρχη; Στην ατιμωρησία κάθε δημόσιου λειτουργού, αλλά και κάθε κεφαλαιούχου, που κερδοσκοπεί, όπως και κάθε παραβάτη των νόμων σε καθημερινή βάση;
Στην ανοργανωσιά, τον τεχνολογικό αναλφαβητισμό, το φόβο για κάθε τι καινούργιο, στον άκρατο ατομικισμό και την άγνοια στη θεωρία και την πράξη κάθε έννοιας Οικονομίας, όταν οι αρχαίοι εκμεταλλεύονταν οτιδήποτε τους κινούσε την περιέργεια;
Στη δειλία και στην αναξιοπρέπεια μπροστά στον κίνδυνο μη χάσουν οι νεοέλληνες τα κεκτημένα τους, δήθεν για το μέλλον των παιδιών τους, τα οποία τους βλέπουν και δεν τους υπολήπτονται καν τόσο υποκριτές και λίγοι που είναι στην πραγματικότητα και στην καθημερινότητα σε πολύ μεγάλο ποσοστό; Λες και οι αρχαίοι δεν κινδύνευαν να χάσουν τα κεκτημένα τους και δεν είχαν παιδιά που τα αγάπαγαν όπως ο κάθε γονιός!
Επειδή ο κατάλογος δεν έχει τέλος, για ποιους θεματοφύλακες μας μιλάει η υπουργός πολιτισμού και γίνεται ρεζίλι σε ξένους, λες και οι ξένοι δεν έχουν μάτια να δουν. Αν οι νεοέλληνες και οι κυβερνήτες τους αγαπούσαν αυτούς τους αρχαίους που έχτισαν αυτά τη μνημεία πολιτισμού θα φρόντιζαν τουλάχιστον να τους μοιάζουν έστω και λίγο. Από τσίπα και ντροπή. Επειδή ζουν δίπλα τους.
Αντ’ αυτού, θυμούνται τον Πολιτισμό των αρχαίων μόνο όταν είναι να κόψουν κανένα εισιτήριο σε επισκέπτες, όταν θέλουν να πουλήσουν πνεύμα στριμωγμένοι από την ανικανότητά τους να είναι αυτοί κάτι αξιόλογο και όταν θέλουν να κρυφτούν πίσω από τους γίγαντες για να μη φαίνονται νάνοι. Όπως προχτές η υπουργός και το ΚΑΣ.
Η Gucci τους πρόσβαλε!!!
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου