Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥΣτους διαδρόμους της εξουσίας σήμερα στην Ελλάδα μπορεί να βρει κανείς δύο πράγματα: Ερημιά και ντουλάπια, χιλιάδες ντουλάπια.
Η ερημιά είναι προφανής θα λέγαμε, εύλογη. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί πάνω, δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα, δεν πρέπει να ζητάμε τίποτα. Τα κλειδιά έχουν παραδοθεί πριν από δύο χρόνια και η χώρα, ως πειραματόζωο που είπε κι ένας πρωθυπουργός της, κινείται πάνω στις σιδηροτροχιές του μνημονίου. Και σήμερα τα τρένα δεν χρειάζονται κανέναν για οδηγό, πάνε μόνα τους με τηλεματική. Όχι, δεν χρειάζεται να ψάξουμε σε τίποτα μυστικές στοές για να βρούμε τους μεγάλους οδηγούς που κατευθύνουν το τρένο μας, αντιθέτως έχουν όνομα και διεύθυνση.
Λέγονται Μέρκελ, Σαρκοζί και μερικές δεκάδες ακόμα τραπεζίτες και επιχειρηματίες. Αυτοί αποφάσισαν ότι έτσι λύνεται μία κρίση χρέους, αυτοί αποφάσισαν ότι η συνταγή τους θα εξυγιάνει τη χώρα. Η Ελλάδα είναι ένα μικρό κομμάτι του παζλ μίας μεγαλύτερης εικόνας που όπως και να την πούμε (αρκεί πάντως το «παγκοσμιοποιημένη οικονομία») δεν είναι παρά το κυρίαρχο μοντέλο οικονομίας σήμερα στον πλανήτη.
Το να πιστεύει κανείς ότι με μία διαδήλωση, μία απεργία ή ένα αίτημα στο τοπικό βουλευτικό γραφείο θα εκμαιεύσει κάτι από αυτήν την εξουσία δεν συνιστά παρά μία φενάκη.
Οι σκελετοί
Τα ντουλάπια τώρα είναι άλλη ιστορία. Τα γκρίζα και άχαρα γραφεία του ελληνικού Δημοσίου πάντα χαρακτηρίζονταν αισθητικά από τους φοριαμούς και τους φακέλους. Με τόσο αναπτυγμένη τη στρατιωτική και παραστρατιωτική λογική στο σύστημα καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα, και η αισθητική της κοινωνίας και των υπηρεσιών δεν θα μπορούσε παρά να παραπέμπει σε επιτελικό γραφείο συνοριακού στρατιωτικού τομέα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το μέλημα πολλών πολιτικών μας ήταν πάντα να «νοικοκυρέψουν» το κράτος, δηλαδή να τα βάλουν όλα μέσα στους φακέλους και τα ντουλάπια, ώστε να μην φαίνεται η γύμνια του κράτους.
Τα σημερινά ντουλάπια όμως δεν κρύβουν φακέλους και ανεπίδοτες υποσχέσεις, αλλά σκελετούς. Κρύβουν απάτες και λαμογιές, ψέματα και ανικανότητες, μικρόνοια και βλακεία. Κρύβουν όλα εκείνα που έκανε η εξουσία ώστε να διαλύσει τελικά τον τόπο και να τον παραδώσει σαν πειραματόζωο σε αλλότρια συμφέροντα.
Και είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θέλει να ανοίξει αυτούς τους σκελετούς γι’ αυτό και δύο τουλάχιστον συνθήματα ως σήμερα, ο «εκσυγχρονισμός» και η «επανίδρυση» του κράτους, έπεσαν τελικά στο κενό.
Το λίγο που θέλουμε
Η εξουσία σήμερα στην Ελλάδα είναι ένα μεγάλο νεκροταφείο, ένας κρανίου τόπος. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να την αλλάξει αύριο κάνει λάθος. Μπορεί όμως να αρχίσει να τη γεμίζει με έναν κάποιον τρόπο. Να βάλει αληθινούς ανθρώπους για να την υπηρετούν, να ανοίξει τα ντουλάπια και να απελευθερώσει τα φαντάσματα, να αποδώσει δικαιοσύνη, να φέρει λίγη δημοκρατία.
Αυτά μπορεί να ακούγονται ολίγα, μπορεί να ακούγονται και πολύ ήπια, τώρα που η επαναστατικότητα πλέει στους δρόμους. Οι άνθρωποι όμως τρέφονται με τα λίγα. Όταν έπεσε ο σταλινισμός στην Ανατολική Ευρώπη, ελευθερία ζήτησαν οι λαοί της, ελευθερία να κάνουν ακόμα και λάθη.
Κι όταν έδιωξαν το ΔΝΤ και τις χούντες από τη Λατινική Αμερική, ζήτησαν να πίνουν το δικό τους νερό και να καλλιεργούν τα δικά τους χωράφια. Τόσο απλά.
Εμείς, επειδή συνεχώς αναφερόμαστε στο «κράτος», θα χρειαστούμε προς το παρόν, λίγη παραπάνω δημοκρατία, γιατί αυτή μας στέρησαν.
Από τις Αποχρώσεις της Ελευθερίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου