Η παλιά ζέση

Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ

Τα πρωινά που η κρατική τηλεόραση δείχνει παλιά ντοκιμαντέρ νομίζεις ότι επιστρέφεις σε μια ρομαντική Ελλάδα ωραίων αισθημάτων, την οποία όμως έχεις ξεχάσει πλήρως.
Υπήρξε άραγε αυτή η Ελλάδα των φτωχών ανθρώπων που ακόμα έλεγαν στις πλατείες δημοτικά τραγούδια, μίλαγαν με περηφάνια στο μικρόφωνο για ένα μύθο της πατρίδας τους, ή θεωρούσαν ως αξιομνημόνευτο μνημείο του τόπου τους ένα βουνό ή ένα ποτάμι;

Υπήρξε, δεν υπάρχει αμφιβολία. Τη θυμόμαστε αυτή τη μικρή πατρίδα του τέλους του ’70 και των αρχών του ’80. Τότε που ήταν φανερό ότι κάτι άλλαζε, ότι η Ευρώπη ήταν ένα γοητευτικό σταυροδρόμι κι ότι η αγορά θα μπορούσε να γεμίσει με ωραία και χρήσιμα προϊόντα «και για μας». Τότε που ήταν μεγάλη ιστορία, αλλά αυτονόητα ωφέλιμη και χρήσιμη, να έχει η οικογένεια ένα αυτοκίνητο ή ακόμα ακόμα κι ένα μίξερ στην κουζίνα.
Όχι, δεν ήταν αγνά εκείνα τα χρόνια, ούτε πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της ωραιοποίησης. Οι συνθήκες που επέτρεψαν την κακοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος ήταν ήδη εκεί. Ο ωχαδερφισμός και η αδιαφορία για τον δημόσιο χώρο ήταν ήδη εγκατεστημένες αξίες.
Αλλά δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις στις παλιές εικόνες μία ζέση για τη ζωή. Έβλεπα τους χορευτές σε ένα ταξίδι της Δόμνας Σταμίου σε ένα χωριό, να χορεύουν με πάθος, να θέλουν να δείξουν ότι άξιζαν που ήρθε η τηλεόραση στον τόπο τους.
Αυτή τη ζέση τη χάσαμε, είναι αλήθεια. Αυτήν την έγνοια για να δείξουμε τον καλό μας εαυτό.
Μας έμεινε πια ένας κυνισμός, μια αδιαφορία, εκείνο το βλέμμα που τα έχει δει όλα και στρέφεται πια ηττημένο προς το πουθενά.
Από τις Αποχρώσεις της Ελευθερίας

Δεν υπάρχουν σχόλια: