Ο Χάιμ γεννήθηκε το 1914 στο Μαουτχάουζεν της Αυστρίας. Υπήρξε μέλος των Ες Ες, επίλεκτου σώματος των Ναζί, και γιατρός στο νοσοκομείο του στρατοπέδου συγκέντρωσης της πόλης του κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Υπολογίζεται ότι εκεί σκότωσε τουλάχιστον 300 ανθρώπους. Το όνομά του βρισκόταν για χρόνια στην κορυφή της λίστας των καταζητούμενων εγκληματιών πολέμου.
Με τη λήξη του πολέμου εργάστηκε ως γυναικολόγος στο Μπάντεν - Μπάντεν. Ηταν παντρεμένος και είχε δύο γιους. Ωσπου το 1963 εγκατέλειψε τη Γερμανία. Το 1979 εκδόθηκε διεθνές ένταλμα σύλληψης εναντίον του. Από το 2007 οι γερμανικές Αρχές παρακολουθούσαν στενά συγγενικά του πρόσωπα και φίλους του σε Αυστρία και Ισπανία. Σύμφωνα με την απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου, την περασμένη Παρασκευή, ο Χάιμ κρυβόταν για χρόνια στο Κάιρο, όπου είχε δραπετεύσει με τουριστική βίζα. Το 1980 ασπάστηκε τον ισλαμισμό και άλλαξε το όνομά του σε Ταρέκ Χουσεΐν Φαρίντ. Στην Αίγυπτο δεν γνώριζε κανείς - όπως φαίνεται - το παρελθόν του. Στη νέα του γειτονιά τον φώναζαν «θείο Ταρέκ».
Πριν από τρία χρόνια δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Νιου Γιορκ Τάιμς» και του γερμανικού τηλεοπτικού σταθμού ZDF έφτασαν στα ίχνη του. Βρήκαν τα μέρη όπου σύχναζε στο Κάιρο. Εμαθαν σε ποιο τζαμί προσευχόταν. Εγραψαν ότι συνήθιζε να κυκλοφορεί με μια φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στον λαιμό του - πάντα όμως απέφευγε να βγάζει εικόνες με το πρόσωπό του. Ηταν οι πρώτοι που αποκάλυψαν ότι ο βασανιστής του Μαουτχάουζεν, γνωστός και με το ψευδώνυμο «χασάπης», πέθανε στις 10 Αυγούστου 1992, από καρκίνο. Ο τόπος ταφής του όμως παρέμενε άγνωστος και η υπόθεσή του - μέχρι και την περασμένη εβδομάδα - ανοιχτή. Ηταν αδύνατον να διαπιστωθεί μέσω DNA ή οδοντικών αρχείων αν ήταν πράγματι νεκρός. Το δικαστήριο του Μπάντεν - Μπάντεν τελικά απεφάνθη ότι το πιστοποιητικό θανάτου του Χάιμ που βρέθηκε στο Κάιρο δεν αφήνει αμφιβολίες για την κατάληξή του. Και το κυνηγητό σταμάτησε.
ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ.
Ο Χαράλαμπος Βιδάκης βρέθηκε στο Μαουτχάουζεν. Είχε την τύχη όμως να μην περάσει από το ιατρείο του στρατοπέδου. Στα 18 του συνελήφθη στην Κρήτη ως αντάρτης και στάλθηκε στην Αυστρία. Στα κάτεργα αντί για όνομα είχε ένα νούμερο: «65183». Εσκαβε μαζί με συγχωριανούς του υπόγειες στοές. Οι παύσεις ήταν μετρημένες, όπως και το φαγητό. Μια καραβάνα τσάι, δύο δάχτυλα μαργαρίνη και ψωμί ξερό σαν πριονίδι. Ούτε ύπνο χόρταιναν με μόλις 20 ώρες ανάπαυσης την εβδομάδα. «Κάθε πρωί μας έλεγχαν στους θαλάμους για να δουν αν αντέχουμε. Οποιος δεν είχε δύναμη ήταν πεθαμένος. Τους έστελναν στα ιατρεία ή από εκεί τέσσερις - τέσσερις στα κρεματόρια», λέει ο 90χρονος σήμερα κάτοικος του Θερίσου Χανίων. «Ευτυχώς, εγώ πάντα κρατιόμουν στα πόδια μου».
Τα μονοπάτια του Βιδάκη και του Χάιμ δεν είχαν διασταυρωθεί στο Μαουτχάουζεν. Ο Ελληνας βρέθηκε εκεί αιχμάλωτος το 1944. Ο Αυστριακός είχε διαπράξει τα εγκλήματά του εκεί τρία χρόνια νωρίτερα. Ωστόσο, έστω κι αν μεσολάβησαν δεκαετίες, οι ιστορίες τους διαπλέκονται σε διηγήσεις που ακόμα πληγώνουν και αποζητούν απονομή δικαιοσύνης.
Ο φάκελος του Χάιμ έκλεισε μόλις την περασμένη εβδομάδα, άλλοι όμως δεν έχουν ανοίξει καν. Τον Οκτώβριο του 2011 μία δικαστής και ένας επιθεωρητής ανθρωποκτονιών του Κεντρικού Γραφείου Ερευνας Ναζιστικών Εγκλημάτων βρέθηκαν στο Ρέθυμνο. Συνέλεξαν μαρτυρίες σε χωριά που είχαν ισοπεδωθεί από τις κατοχικές δυνάμεις. Ηταν ανεξιχνίαστες υποθέσεις για τις οποίες ενδεχομένως να επιδικαστούν αποζημιώσεις. Μέχρι το 2009 οι καταδικασθέντες από γερμανικά δικαστήρια για εγκλήματα πολέμου έφταναν τους 6.498. Από αυτούς οι 167 έχουν τιμωρηθεί με ισόβια κάθειρξη.
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4757333
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου