Θα θυμηθεί ακόμα τους ΕΛΑΣίτες που έρχονταν ανά διαστήματα για να ζητήσουν προμήθειες, αλλά και ταγματασφαλίτες που το 1944 την ρωτούσαν ποιός έχει άλογα στο χωριό.
Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής. Αυτά τα χρόνια, εν μέσω άνοιας, μένουν ακόμα χαραγμένα στη γιαγιά μου. Και όχι απλά επειδή τα έζησε ως παιδί, αλλά επειδή το πρώτο εκείνο μισό της δεκαετίας του 1940 ήταν από τις πιο έντονες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας που δύσκολα λησμονούνται. Και η γενιά της γιαγιάς μου, η γενιά που είδε τους πατέρες της να διακρίνονται στο Καλπάκι, το Δίστομο να καίγεται, την Αντίσταση να χτυπά τον Άξονα αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό, τους Έλληνες να πολεμούν στο Ελ Αλαμέιν είναι ό,τι πιο κοντά έχουμε στη μνήμη των φαντασμάτων του 1940. Για μένα η ιστορική μνήμη που αυτή η γενιά παραδίδει σε εμάς συνοψίζεται στην κάτω φωτογραφία με την γηραιά μητέρα που αποχαιρετά το νεαρό παιδι της που φεύγει για το μέτωπο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που άφησαν την τελευταία τους πνοή για την ελευθερία της Ελλάδας από την Κλεισούρα και το σκοπευτήριο της Καισαριανής μέχρι τα Καλάβρυτα, τα κρητικά βουνά και το Ρίμινι!
Για την έγχρωμη φωτογραφία αλλά και την άδεια αναδημοσίευσης, ευχαριστώ πολύ την σελίδα Past in Color Χρώμα στο Παρελθόν και τον διαχειριστή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου