WSJ: O Τσίπρας θέλει να γίνει «Τσάβες των Βαλκανίων»

“Η Ελλάδα μετατρέπει το θρίαμβο σε τραγωδία” είναι ο εύστοχος τίτλος ανάλυσης του Simon Nixon που δημοσιεύεται σήμερα στην αμερικανική εφημερίδα “The Wall Street Journal”. Ο αρθρογράφος προσπαθεί να εξηγήσει για ποιους λόγους η ευφορία που επικρατούσε για την Ελλάδα μόλις την περασμένη άνοιξη έχει μετατραπεί πλέον σε έκδηλη ανησυχία. Το συμπέρασμα του Νίξον είναι ότι όλοι, Σύριζα, κυβέρνηση και τρόικα, ευθύνονται για τη μεταστροφή του κλίματος και την επικράτηση της πολιτικής αβεβαιότητας.
Καλεί δε την τρόικα και τον Ελληνα πρωθυπουργό να κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις ώστε να επιτευχθεί συμφωνία τις επόμενες εβδομάδες και να μην εγκλωβιστεί η χώρα σε περίοδο πολιτικής αστάθειας. “Η απαισιοδοξία αντανακλά την πολιτική αβεβαιότητα. Στη διάρκεια των περασμένων μηνών Έλληνες πολιτικοί και η τρόικα κατάφεραν να θέσουν υπό αμφισβήτηση τα ελληνικά επιτεύγματα. Πλέον η χώρα βρίσκεται επί ξυρού ακμής”.

Ο Νίξον θεωρεί ότι η πολιτική αβεβαιότητα στην Ελλάδα αρχίζει μετά την επικράτηση Σύριζα στις ευρωεκλογές του Μαΐου. Εκτιμάει ότι εξακολουθεί να είναι εφικτή τις επόμενες εβδομάδες η εξεύρεση λύσης που θα επαναφέρει την Ελλάδα στο μονοπάτι της σταθερότητας, ωστόσο “η πιθανότητα μειώνεται κάθε ημέρα που περνάει. Γι αυτό το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης ανήκει στον Αλέξη Τσίπρα, ηγέτη του Σύριζα. Τρόμαξε τις αγορές μετατρέποντας την επερχόμενη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Ελλάδας, μια θέση που σε μεγάλο βαθμό είναι εθιμοτυπική, σε ψήφο εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση με την ελπίδα ότι θα προκαλέσει πρόωρες εκλογές και θα αναλάβει την εξουσία”.

Ο αρθρογράφος της WSJ αναφέρεται στην πρόσφατη προσπάθεια του Σύριζα να εμφανιστεί ως ένα συνηθισμένο φιλοευρωπαϊκό κόμμα, ωστόσο κρίνει ότι η άρνηση Τσίπρα να υποστηρίξει κάθε μεταρρύθμιση και περικοπή δαπάνης τον τοποθετεί “σταθερά στο πλευρό των κατεστημένων συμφερόντων”. “Αρνούμενος να συνεργαστεί με την κυβέρνηση ακόμη και στη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης ή την αναθεώρηση του Συντάγματος, πράγματα που παραδέχεται ότι χρειάζονται επειγόντως, ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται να ενσαρκώνει τις χειρότερες πλευρές της πολιτικής κουλτούρας που ισχυρίζεται ότι θέλει να αλλάξει”. Ακούγοντας το οικονομικό πρόγραμμα του Σύριζα σκέφτεται κανείς ότι ο κ. Τσίπρας θα γίνει ο Ούγκο Τσάβες των Βαλκανίων, λέει ο Νίξον, εξηγώντας ότι “η οικονομική του στρατηγική συνίσταται σε μεγάλη αύξηση των δημοσίων δαπανών, επανεθνικοποιήσεις και αποκατάσταση των θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα που θα χρηματοδοτηθούν μέσω ελάφρυνσης του χρέους από την τρόικα, πρόγραμμα που είναι βέβαιο ότι θα θέσει εκ νέου την Ελλάδα σε τροχιά σύγκρουσης με την υπόλοιπη Ευρώπη”.
Ο Νίξον κατηγορεί εν μέρει και και τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά για το γεγονός ότι οι επενδυτές έχασαν την εμπιστοσύνη τους στην Ελλάδα. Στην προσπάθεια του να αντιμετωπίσει την ανερχόμενη εκλογική απειλή του Σύριζα ο κ. Σαμαράς “υπονόμευσε την εμπιστοσύνη των επενδυτών και της τρόικας” στην Ελλάδα απομακρύνοντας το γ.γ. δημοσίων εσόδων Χάρη Θεοχάρη και ανασχηματίζοντας την κυβέρνηση μέσω της προώθησης “λαϊκιστών παλαιάς κοπής σε βασικές θέσεις”. Η επιλογή Σαμαρά που προκάλεσε το σημαντικότερο πλήγμα στην αξιοπιστία της Ελλάδας είναι, σύμφωνα με τον Σάιμον Νίξον, η προσπάθεια του να βγάλει τη χώρα από το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής. “Πιο επιζήμιο ήταν το γεγονός ότι ο κ. Σαμαράς υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του όταν είπε τον Οκτώβριο πως η Ελλάδα θα βγει πρόωρα από το πρόγραμμα οικονομικής διάσωσης στο τέλος του έτους, θέτοντας τον εαυτό του στο έλεος των αγορών. Η ετυμηγορία των αγορών ήρθε γρήγορα όταν υποχώρησαν φοβούμενες ότι, απελευθερωμένη από τους όρους των επίσημων δανείων, η Ελλάδα θα εγκαταλείψει τις μεταρρυθμίσεις και τη δημοσιονομική πειθαρχία”.
Από την κριτική του Νίξον δεν ξεφεύγει ούτε η τρόικα και ιδιαίτερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που δέχεται βολές για την επιμονή του στη λήψη πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού του 2015. “Ειδικότερα το ΔΝΤ εξακολουθεί να εμπλουτίζει το άθλιο ιστορικό του στην Ελλάδα που περιλαμβάνει χρόνια άστοχων οικονομικών προβλέψεων, ατυχείς επιλογές πολιτικής και αχρείαστες και επιζήμιες καθυστερήσεις”. “Για τρίτη φορά σε τρία χρόνια το ΔΝΤ καθυστερεί την ολοκλήρωση της κρίσιμης ανασκόπησης του προγράμματος πιέζοντας για τη λήψη πρόσθετων μεγάλων περικοπών δαπανών που η Αθήνα επιμένει ότι θα αποδειχτούν αχρείαστες όπως αποδείχτηκε το 2013 και το 2014... Το ΔΝΤ μπορεί να έχει δίκιο όταν θεωρεί ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία να ασκήσει πραγματική πίεση στην Αθήνα ώστε αυτή να σεβαστεί τις δεσμεύσεις περί μεταρρυθμίσεων. Ομως οι υπόλοιποι αξιωματούχοι της τρόικας ανησυχούν όλο και πιο πολύ ότι η αδιαλλαξία του ΔΝΤ απειλεί να εντείνει την πολιτική αβεβαιότητα στην Ελλάδα”.
Η Αθήνα ελπίζει ότι αν καταφέρει να πετύχει τις επόμενες ημέρες συμφωνία που θα επιτρέψει την έξοδο της Ελλάδας από το Μνημόνιο και την αντικατάσταση του με προληπτική γραμμή πίστωσης στις αρχές του 2015, τότε θα μπορούσε να εξασφαλίσει τις 180 ψήφους που θα αποτρέψουν την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, λέει ο Νίξον. “Αναπόφευκτα η τρόικα θα πρέπει να πιστέψει στην Αθήνα χωρίς να έχει αποδείξεις ώστε να επιτευχθεί μια τέτοια συμφωνία. Σίγουρα ο κ. Σαμαράς θα μπορούσε να διευκολύνει τη δουλειά της τρόικας δεσμευόμενος ότι θα χρησιμοποιήσει το πολιτικό περιθώριο που θα κερδίσει ώστε να αναζωογονήσει τη μεταρρυθμιστική προσπάθεια αντί να επιδίδεται σε περαιτέρω λαϊκίστικη ψηφοθηρία. Αν η τρόικα αποτύχει να συνάψει ικανοποιητική συμφωνία με τον κ. Σαμαρά θα πρέπει να προετοιμαστεί για νέα πολιτική αστάθεια, την οποία θα ακολουθήσει μια πολύ λιγότερο ικανοποιητική συμφωνία με τον κ. Τσίπρα”, καταλήγει το άρθρο.