Μπορεί αυτή η παραχώρηση να γίνει στη λογική της νομιμοποίησης αυθαιρέτων; Ποτέ!
Η τακτοποίηση αυτής της φύσης των εκκρεμοτήτων γίνεται, πάντα, με έναν συγκεκριμένο τρόπο: καθορίζεις τις χρήσεις γης, χωροθετείς συγκεκριμένες ζώνες στις οποίες περιγράφεις τι επιτρέπεται και τι όχι, ορίζεις ποια θα είναι τα εποπτικά όργανα και ελέγχεις μετά την εφαρμογή των νόμων.
Αν δεν γίνει αυτό, κάθε νομιμοποίηση παρανομίας «κλείνει το μάτι» στον επόμενο παράνομο.
Στην Ελλάδα μέχρι τώρα υπήρχε σχεδόν καθολική απαγόρευση αξιοποίησης του αιγιαλού. Γιατί; Διότι ήταν πηγή μίζας και διαπλοκής. Προφανώς η καθολική απαγόρευση είναι λάθος – όλοι έχουμε απολαύσει το ταβερνάκι και το ξενοδοχείο δίπλα στο κύμα. Τώρα, η κυβέρνηση επιχειρεί χωρίς κατάλληλη προετοιμασία και δομές της Διοίκησης, χωρίς σαφείς και διαφανείς διαδικασίες, χωρίς ξεκάθαρα κριτήρια να προχωρήσει σε ένα εισπρακτικής φύσεως μέτρο, αντίστοιχο με των αυθαιρέτων.
Η σωστή ανάπτυξη στηρίζεται στην αξιοποίηση των φυσικών πόρων με τρόπο που δεν τους εξαντλεί. Η αξία του δομημένου χώρου προκύπτει κυρίως από το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκεται και είναι μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερος είναι ο δείκτης προστασίας του περιβάλλοντος αυτού.
Οι ακτές της χώρας είναι βασικός φυσικός μας πόρος που μπορεί να είναι πηγή πλούτου για όλους τους πολίτες με ήπια εκμετάλλευση, έξυπνες επενδύσεις συμβατές με το περιβάλλον, ευέλικτες δραστηριότητες παροχής υπηρεσιών από νέους επιχειρηματίες με φαντασία και τόλμη.
Η ανάπτυξη νέων μορφών τουρισμού, οικολογικού, πολιτιστικού, αθλητικού, επιστημονικού, η προσέλκυση των συνταξιούχων της βόρειας Ευρώπης, η μόνιμη εγκατάσταση των σκαφών των βορειοευρωπαίων στη χώρα μας, προϋποθέτουν υποδομές και κίνητρα, και κυρίως προστασία και ανάδειξη του κύριου φυσικού μας πόρου: του ελληνικού φυσικού περιβάλλοντος που έχει διαμορφώσει και έχει διαμορφωθεί από τον άνθρωπο, σε μια συνεχή αλληλεπίδραση για αιώνες.
Χρειάζονται μονοπάτια, χάρτες, νέες ψηφιακές εφαρμογές, θαλάσσιες διαδρομές, σύνδεση με την ιστορία και την θαλασσινή παράδοση, το θαλάσσιο περιβάλλον, την γαστρονομία, την τοπική παραγωγή.
Ξεναγήσεις, τουριστικές υπηρεσίες, ξενοδοχεία υψηλού επιπέδου αλλά και κάμπινγκ, θαλάσσιες δραστηριότητες και σπορ, περιβαλλοντικές εμπειρίες, πολιτιστικές υπηρεσίες, υπηρεσίες υγείας, μπορούν πολύ καλά να αναπτύσσονται σε ανοιχτές ανταγωνιστικές αγορές, που θα αφήνουν το περιβάλλον στην κατάσταση που το βρήκαν ή θα το βελτιώνουν. Χωρίς αποκλεισμούς και κλειστές αγορές. Σε κάθε περίπτωση οι σχετικές άδειες πρέπει να παρέχονται εύκολα, με διαφάνεια και με σαφή κριτήρια. Επιπλέον η χρήση νέων περιβαλλοντικά συμβατών μεθόδων και τεχνικών μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη μιας τοπικής βιομηχανίας καινοτόμων προϊόντων και λύσεων με εξαγωγικά χαρακτηριστικά.
Είναι αναγκαία η δημιουργία νέων οικιστικών ζωνών παραθεριστικού ή τουριστικού χαρακτήρα, με πλήρεις προδιαγραφές υποδομών, δημοσίων χώρων και κατάλληλο περιβαλλοντικό σχεδιασμό για να μειωθεί η ανεξέλεγκτη οικιστική πίεση και να παταχθεί η άναρχη δόμηση. Θα πρέπει επιπλέον στην Ελλάδα να μπορείς να φανταστείς και να δημιουργήσεις πρωτότυπες και φιλικές προς το περιβάλλον εγκαταστάσεις ειδικών προδιαγραφών και αισθητικής. Όχι όμως όπου να ’ναι κι όπως να ’ναι!
Μόνιμες εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας, εκτός χωροθέτησης, με μαζικό αποκλεισμό ακτών και νομιμοποίηση ακραίων καταπατήσεων προκαλούν οικονομική, περιβαλλοντική και ακόμη μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική επιβάρυνση.
Δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος της Ισπανίας, που έκτισε μαζικά με τρόπο μη αναστρέψιμο τις Μεσογειακές ακτές της, συμβάλλοντας στην υποβάθμιση του τουρισμού της αλλά και στη φούσκα των ακινήτων. Κανένας δεν ονειρεύεται μια Κυψέλη στην αμμουδιά!
Η χώρα μας με κατάλληλο σχεδιασμό έχει χώρο για πολλές παραγωγικές δράσεις και λειτουργίες. Αλλά απαιτούνται θεσμοί και κυρίως ισχυρή διοίκηση, η διάβρωση της οποίας είναι πιο επικίνδυνη από αυτή των ακτών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου