Κύριε πρόεδρε, Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι,Βρισκόμαστε σε μια στιγμή όπου η ευρύτερη περίοδος, πιθανά στο μέλλον, θα χαρακτηριστεί όχι ως μεταπολιτευτική αλλά ως η περίοδος της ελληνικής κρίσης. Η ελληνική συνιστώσα αυτής τη κρίσης θα χαρακτηρίζεται ως μια τραγωδία. Για την ακρίβεια μια αττική τραγωδία, αποτέλεσμα μιας αττικής διαχείρισης των προβλημάτων της χώρας.
Οι κρίσεις όμως, όσο σοβαρές κι αν είναι, δεν είναι φαινόμενο μοναδικό στην ιστορία. Υπήρξαν στο παρελθόν και παγκόσμια και στη χώρα μας, υπάρχουν και θα υπάρξουν στο μέλλον. Κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί και η δική μας κρίση.
Το ερώτημα που τίθεται είναι τι έκανε αυτήν την κρίση ιδιαίτερη.
Κατά τη γνώμη μου ήταν η έλλειψη εργαλείων διαχείρισης και επίλυσης μεγάλων προβλημάτων, η ανεπάρκεια των θεσμών, το έλλειμμα προσανατολισμού της χώρας και η ομολογία ενοχής, συνήθως έμμεσα, πιο σπάνια και άμεσα, του ίδιου του πολιτικού συστήματος.
Τι κάναμε μέχρι τώρα; Κάναμε μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού και η χώρα αρχίζει και νεωτερίζεται αποκτώντας ισχύ μέσα από αναγκαίες δομικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Φτάνει όμως αυτό;
Στη χώρα παραμένει ένα θεσμικό έλλειμμα που αφορά δυο κύτταρα της δομής του πολιτεύματος. Το κόμμα και την κοινοβουλευτική ομάδα. Για το κόμμα δεν είναι η στιγμή και ο τόπος να αναφερθούμε. Για την κοινοβουλευτική ομάδα απαιτείται μία πιο άμεση και αποτελεσματική συμμετοχή του βουλευτή έτσι ώστε να υπάρχει αίσθηση της κοινής ευθύνης και όχι μόνο της κοινής μοίρας. Έχετε πει στο παρελθόν ότι θέλετε τους βουλευτές επαναστάτες. Προς το παρόν παραμένουν επαίτες μιας συμμετοχής αλλά και μιας συνευθύνης στη διαμόρφωση διαφόρων πραγμάτων. Πάρτε λοιπόν άμεσα πρωτοβουλία για αναβάθμιση του κοινοβουλευτικού - νομοθετικού ρόλου, που η συμμετοχή τους είναι μικρή, αλλά και όλου του πολιτικού συστήματος.
Τα υπόλοιπα όποτε ξαναγίνει η κοινοβουλευτική ομάδα ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου