Μια αγωνιώδης περιπλάνηση στους σκοτεινούς λαβυρίνθους του ανθρώπινου μυαλού
Ένα βιβλίο- το πρώτο θεατρικό έργο του Χρήστου Κατσούρα (Επίκουρου καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και πρώην βουλευτή Θεσπρωτίας) –βασισμένο στο μύθο των Ικέτιδων του Αισχύλου- όπως διαλαλεί και προδιαθέτει εξάλλου ο τίτλος του- είναι μια περιπλάνηση στο χώρο και στο χρόνο. Αποτελεί, ταυτόχρονα, ένα τρομακτικό ταξίδι στα σκοτεινά δωμάτια του ανθρώπινου μυαλού και στους ατέρμονους λαβυρίνθους της ανθρώπινης ψυχής…
Όπως σημειώνει στο προλογικό του σημείωμα ο σκηνοθέτης Χριστόφορος Χριστοφής: «Σε κάθε σπίτι, υπάρχει μια μικρή κοινωνία. Σ’ αυτό το σπίτι υπάρχει μια μικρή πάσχουσα κοινωνία. Μια κοινωνία που κρύβει την ασχήμια της αδέξια, που θάβει στον κήπο το ειδεχθές της παρελθόν».Μόνο που οι σκιές του παρελθόντος, γίνονται τα ανεστραμμένα είδωλα του μέλλοντος. Και οι μνήμες που θα συναντήσουμε στο ταξίδι μας στο χρόνο, είναι μαχαιριές κοφτερού στιλέτου που θα καθοδηγήσουν τις ρημαγμένες από το φόβο, την οργή, και το μίσος ζωές μας…
Ο Χρήστος Κατσούρας με τον οξεία και άμεση γραφίδα του, την οποία μεταχειρίζεται σα σαρανταπεντάρι, πατάει τη σκανδάλη και η σφαίρα ταξιδεύει μέχρι να βρει το στόχο. Κανείς δε μπορεί να τη σταματήσει. Μονάχα ο στόχος…Ποιος άραγε είναι ο θύτης και
ποιο το θύμα; Ο «θύτης- θύμα» σκοτώνει για να σωθεί…Μορφές σκοτεινές με αλλοιωμένα από το φόβο χαρακτηριστικά και νόθες συμπεριφορές υποταγμένες στις μύχιες αγωνίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Και κάπως έτσι έρχεται το αίμα. Χύνεται για να χρωματίσει το μαύρο και να λυτρώσει το «θύμα- Θύτη» από το φόβο του θανάτου.
Ο Χρήστος Κατσούρας αναγορεύει το φόβο και τη φοβία σε ψυχολογικούς δαίμονες που μεταλλάσσουν συναισθήματα, που υπαγορεύουν συμπεριφορές, που εγείρουν αντιδράσεις. «Όποιος κυβερνιέται από το φόβο έχει πάντα τη σκέψη του φουρτουνιασμένη. Και ήρεμα νερά ποτέ δεν συναντά».Και μετά, πραγματεύεται τις αρνήσεις της ζωής που χαρακώνουν ψυχές, που πληγώνουν εύθραυστα και ανολοκλήρωτα εγώ...Όλα αυτά μέσα από τους διαθλαστικούς καθρέφτες του «Θύτη-Θύτη» που βλέπει όχι με τα μάτια των αισθήσεων αλλά με τη φόρτιση των παραισθήσεων.
Όλα τα πρόσωπα του έργου ζουν σε κάστρα. Μεγαλώνουν και γερνούν απομονωμένοι και απόμακροι. Και όπως αναφωνεί με τρόπο σχεδόν απολογητικό αλλά και με ύφος απειλητικό η Δήμητρα: «Σαν να πρόκειται για πρίγκιπες χωρίς πριγκιπάτο. Ζείτε και οι δύο σας σ` ένα όνειρο, ένα όνειρο που φτιάξατε για να στεγάσετε εσάς και τη δύναμή σας».Εξαιρετικό ενδιαφέρον αλλά και κάποιες πολιτικοκοινωνικές αναλογίες βρίσκω στους διαλόγους Δάνου-δικαστή.Στην έκρηξή του ο Δάνος, απευθυνόμενος στο Δικαστή λέει: «Μα είχες την ευκαιρία να επιβάλεις τη δύναμή σου και δεν το έκανες. Να δώσεις λύση. Είτε δεν μπόρεσες είτε δεν ήθελες. Και τώρα είσαι απλώς ένας διακομιστής πληροφοριών. Ή…συμμέτοχος σ` αυτό που γίνεται και που θ` ακολουθήσει…»Η «Ικέτιδα» είναι ένα βιβλίο πρόκλησης και καταγραφής έκρηξης ακραίων και αντιφατικών συναισθημάτων που υπαγορεύουν ο φόβος, οι αρνήσεις που πληγώνουν και αποκαθηλώνουν, οι λανθασμένες ερμηνείες αλλά και η αμφιλεγόμενη αίσθηση του δικαίου.Ο νόμος και το δίκαιο, η αίσθηση και η παραίσθηση, η εικόνα και η αλήθεια.
Ποιος ο μύθος και που η πραγματικότητα; Δεν υπάρχουν σαφή όρια μήτε και αποτυπωμένα σύνορα. Και η τραγωδία πάντα συνδεδεμένη με την ύβρη, «λογική» συνέπεια του παραλογισμού . Υπέρβαση του ορίου στα σκοτεινά δωμάτια της ανθρώπινης ψυχής, στους απέραντους δαιδάλους του ανθρώπινου μυαλού.Μόνο το αίμα έχει χρώμα. Κόκκινο της ζωής, που προσφέρεται ως αντίδωρο ενός θανάτου λυτρωτικού. Ο θύτης σκοτώνει για να ελευθερωθεί από τα δεσμά του διαταραγμένου μυαλού του. Ζωή και θάνατος, όψεις καθημερινής τρέλας…Μονορούφι το διάβασα. Σε μια βραδιά. Άξιζε το ξενύχτι…
Κώστας Παπαθεοδώρου
Όπως σημειώνει στο προλογικό του σημείωμα ο σκηνοθέτης Χριστόφορος Χριστοφής: «Σε κάθε σπίτι, υπάρχει μια μικρή κοινωνία. Σ’ αυτό το σπίτι υπάρχει μια μικρή πάσχουσα κοινωνία. Μια κοινωνία που κρύβει την ασχήμια της αδέξια, που θάβει στον κήπο το ειδεχθές της παρελθόν».Μόνο που οι σκιές του παρελθόντος, γίνονται τα ανεστραμμένα είδωλα του μέλλοντος. Και οι μνήμες που θα συναντήσουμε στο ταξίδι μας στο χρόνο, είναι μαχαιριές κοφτερού στιλέτου που θα καθοδηγήσουν τις ρημαγμένες από το φόβο, την οργή, και το μίσος ζωές μας…
Ο Χρήστος Κατσούρας με τον οξεία και άμεση γραφίδα του, την οποία μεταχειρίζεται σα σαρανταπεντάρι, πατάει τη σκανδάλη και η σφαίρα ταξιδεύει μέχρι να βρει το στόχο. Κανείς δε μπορεί να τη σταματήσει. Μονάχα ο στόχος…Ποιος άραγε είναι ο θύτης και
ποιο το θύμα; Ο «θύτης- θύμα» σκοτώνει για να σωθεί…Μορφές σκοτεινές με αλλοιωμένα από το φόβο χαρακτηριστικά και νόθες συμπεριφορές υποταγμένες στις μύχιες αγωνίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Και κάπως έτσι έρχεται το αίμα. Χύνεται για να χρωματίσει το μαύρο και να λυτρώσει το «θύμα- Θύτη» από το φόβο του θανάτου.
Ο Χρήστος Κατσούρας αναγορεύει το φόβο και τη φοβία σε ψυχολογικούς δαίμονες που μεταλλάσσουν συναισθήματα, που υπαγορεύουν συμπεριφορές, που εγείρουν αντιδράσεις. «Όποιος κυβερνιέται από το φόβο έχει πάντα τη σκέψη του φουρτουνιασμένη. Και ήρεμα νερά ποτέ δεν συναντά».Και μετά, πραγματεύεται τις αρνήσεις της ζωής που χαρακώνουν ψυχές, που πληγώνουν εύθραυστα και ανολοκλήρωτα εγώ...Όλα αυτά μέσα από τους διαθλαστικούς καθρέφτες του «Θύτη-Θύτη» που βλέπει όχι με τα μάτια των αισθήσεων αλλά με τη φόρτιση των παραισθήσεων.
Όλα τα πρόσωπα του έργου ζουν σε κάστρα. Μεγαλώνουν και γερνούν απομονωμένοι και απόμακροι. Και όπως αναφωνεί με τρόπο σχεδόν απολογητικό αλλά και με ύφος απειλητικό η Δήμητρα: «Σαν να πρόκειται για πρίγκιπες χωρίς πριγκιπάτο. Ζείτε και οι δύο σας σ` ένα όνειρο, ένα όνειρο που φτιάξατε για να στεγάσετε εσάς και τη δύναμή σας».Εξαιρετικό ενδιαφέρον αλλά και κάποιες πολιτικοκοινωνικές αναλογίες βρίσκω στους διαλόγους Δάνου-δικαστή.Στην έκρηξή του ο Δάνος, απευθυνόμενος στο Δικαστή λέει: «Μα είχες την ευκαιρία να επιβάλεις τη δύναμή σου και δεν το έκανες. Να δώσεις λύση. Είτε δεν μπόρεσες είτε δεν ήθελες. Και τώρα είσαι απλώς ένας διακομιστής πληροφοριών. Ή…συμμέτοχος σ` αυτό που γίνεται και που θ` ακολουθήσει…»Η «Ικέτιδα» είναι ένα βιβλίο πρόκλησης και καταγραφής έκρηξης ακραίων και αντιφατικών συναισθημάτων που υπαγορεύουν ο φόβος, οι αρνήσεις που πληγώνουν και αποκαθηλώνουν, οι λανθασμένες ερμηνείες αλλά και η αμφιλεγόμενη αίσθηση του δικαίου.Ο νόμος και το δίκαιο, η αίσθηση και η παραίσθηση, η εικόνα και η αλήθεια.
Ποιος ο μύθος και που η πραγματικότητα; Δεν υπάρχουν σαφή όρια μήτε και αποτυπωμένα σύνορα. Και η τραγωδία πάντα συνδεδεμένη με την ύβρη, «λογική» συνέπεια του παραλογισμού . Υπέρβαση του ορίου στα σκοτεινά δωμάτια της ανθρώπινης ψυχής, στους απέραντους δαιδάλους του ανθρώπινου μυαλού.Μόνο το αίμα έχει χρώμα. Κόκκινο της ζωής, που προσφέρεται ως αντίδωρο ενός θανάτου λυτρωτικού. Ο θύτης σκοτώνει για να ελευθερωθεί από τα δεσμά του διαταραγμένου μυαλού του. Ζωή και θάνατος, όψεις καθημερινής τρέλας…Μονορούφι το διάβασα. Σε μια βραδιά. Άξιζε το ξενύχτι…
Κώστας Παπαθεοδώρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου