Την εκδήλωση που διοργάνωσε και εκτέλεσε ο Δήμος Φιλιατών, με την βοήθεια του Γενικού Επαγγελματικού Λυκείου, συντόνισε με επιτυχία η εργαζόμενη στο Δήμου κ. Στέλλα Παπαδημητρίου, ενώ μαθήτριες του ΓΕΛ φρόντιζαν τα βιβλία του ποιητή μας- το πρωί είχε επισκεφθεί το Γυμνάσιο και το Λύκειο ο Μιχάλης και τον είχα ήδη γνωρίσει τα παιδιά.
Ο Δήμαρχος ανέβηκε πρώτος στο βήμα και καλωσορίζοντας τον Μιχάλη Γκανά αναφέρθηκε στην τιμή πού έχει ο Δήμος με το έργο του ποιητή και την σημερινή παρουσία του.
Στη συνέχεια μίλησε η κ. Χρυσούλα Αναγνώστου- Φιλόλογος και μέλος του Συνδέσμου Φιλολόγων Θεσπρωτίας μεταφέροντας τη τιμή του Συνδέσμου για την παρουσία του Μιχάλη Γκανά που τιμά τον τόπο και τα γράμματα.
Ο Θωμάς Σόρογκας- Φιλόλογος, τέως Σύμβουλος Μέσης Εκπαίδευσης, μίλησε ¨για τον δικό μας Μιχάλη¨, αναφέρθηκε κυρίως στη ζωή του και μας μετέφερε στα δύσκολα χρόνια του καιρού εκείνου και στις περιπέτειες του τόπου και των κατοίκων του.
Η Βασιλική Νικολάου- Φιλόλογος και καθηγήτρια στο ΓΕΛ Φιλιατών μίλησε για το ποιητικό του έργο και μας παρουσίασε με όμορφο τρόπο ένα μέρος από τον λογοτεχνικό πλούτο του.
Ο Χρήστος Παναγόπουλος συντ. Σχολικός Σύμβουλος, φίλος και συμμαθητής του Μιχάλη μας μετέφερε εικόνες εκείνης της σχολικής ζωής.
Και, αν οι παριστάμενοι παρακολούθησαν με σεβασμό όλους τους ομιλητές, συνέχισαν να παρακολουθούν με θρησκευτική κατάνυξη τον Μιχάλη Γκανά που ανέβηκε στο βήμα.
Σήμερα θα σας μιλήσω περισσότερο για το Φιλιάτι είπε, κρύβοντας έντεχνα τη συναισθηματική του φόρτιση και αρχίζοντας από μια εικόνα που ‘δειχνε τρείς μαθητές του Γυμνασίου Φιλιατών του 1961-2: τον αείμνηστο Παντελή Κουφάλα, τον Γεράσιμο Λαγό και το Μιχάλη Γκανά- με τα πηλίκια που φορούσαν τότε υποχρεωτικά.
Και άρχισε… και… τι να περιγράψει το φτωχό μου μελάνι, μπρος στο μελίρρυτο λόγο του φτασμένου λογοτέχνη; Γιατί, πέρα από το κοντύλι, έχει και φωνή αηδόνι- στόμα μπιρμπίλη- ο Μιχάλης, να χαίρεσαι να τον ακούς. Είπε πολλά, ίσως κάποτε τα αποτυπώσω, αν και αν δεν τα ακούσει κανείς από τον ίδιο, ή έστω από βίντεο… χάνει τα μισά και παραπάνω. Τα χειροκροτήματα δεν είχαν σωμό, σαν έκλεισε το λόγο και πήρε απ’ το Δήμαρχο το δώρο το αναμνηστικό.
Και δεν κουράστηκε κατόπι, να δέχεται συγχαρητήρια, εναγκαλισμούς και φιλιά, σαν τάχα να ξεχώριζε πως είναι αληθινά. Δεν απόκαμε να μοιράζει βιβλία με την υπογραφή του, να βγάζει φωτογραφίες με τους ανθρώπους του. Η χαρά δεν σε κουράζει, και το έβλεπες… Έβλεπες στο πρόσωπό του μια άλλη λάμψη, μια ξεγνοιασιά, σαν να ‘ταν σπίτι του κι όλος ο κόσμος ήταν δικοί…
http://neafiliaton.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου