Δικηγόρου Θεσπρωτίας.
Κοινός τόπος όλων των προβληματισμών για την Κεντροαριστερά αποτελούν τα καθημερινά ερωτήματα : «Πού είναι οι θέσεις σας, ο προγραμματικός σας λόγος; Γιατί δεν μας λέτε και εσείς για «Εθνική στρατηγική», «Κράτος δικαίου», «Κοινωνική δικαιοσύνη» κ.λπ. Με άλλα λόγια, γιατί δεν «τοποθετήστε», κατά την πολιτική αργκό, με τέτοιες συναισθηματικές αοριστολογίες, που το μεταπολιτευτικό ιδίωμα της αρλουμπολογίας έθισε τα αυτιά και το μυαλό μας.
Το πρώτο που εύχομαι να αποφύγει η δημοκρατική προοδευτική παράταξη είναι αυτό ακριβώς. Να μην επαναλάβουμε αυτή την ταφόπλακα του ξύλινου πολιτικού λόγου που πλην των άλλων δεινών οδήγησε τους νέους να βρίσκουν οξυγόνο στην προγλωσσική διάλεκτο των sms και τις εξυπνάδες του twitter και του FaceBook.
Μα καλά, δεν χρειάζονται θέσεις; Θέσεις βέβαια χρειάζονται. Όχι όμως μια ακόμα γενικόλογη επίκληση «εννοιών», «οραμάτων» και «κοινωνικής αφήγησης». Οι «58» και όλοι οσοι συμμετέχουμε στο εγχείρημα της κεντροαριστεράς θα προσφέρουμε εάν καταφέρουμε να μιλήσουμε σαν άνθρωποι, συγκεκριμένα, και όχι σαν Μαυρογυαλούροι του ’85. Υποσχέσεις σε όλους, εκθέσεις ιδεών ηθικοπλαστικού ή επαναστατικού χαρακτήρα τις έχουν ήδη καπαρώσει άλλοι.
Ένα παράδειγμα. Δεν ωφελεί να μιλήσουμε για «ευθύνες του πολιτικού συστήματος». Χρειάζεται να πούμε ποιες είναι αυτές και ποια είναι η συμμετοχή των σημερινών κομμάτων και της Δεξιάς και της Αριστεράς σε αυτές. Με ονόματα.
Να πούμε καθαρά ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν δυνάμεις και στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση που λειτουργούν με πελάτες, όμηροι συντεχνιών και μειοψηφιών που αγωνίζονται να διατηρήσουν όσα αμφότεροι τους χάρισαν τόσα χρόνια από τα δανεικά.
Να πούμε ότι Δεξιά και Αριστερά χαϊδεύουν ακόμη, άλλος πιο απαλά και άλλος σκληρότερα, ένα τέρας κράτος-αφέντη φωνάζοντας την ίδια ώρα συνθήματα κατά ενός αόρατου «νεοφιλελευθερισμού» στη χώρα όπου για χρόνια θριάμβευσε ο απόλυτος, σχεδόν σοβιετικός, κρατισμός.
Να πούμε ότι Αριστερά και Δεξιά μας έμαθαν να φοβόμαστε τη δική μας πρωτοβουλία και να περιμένουμε από τον «μπαμπά» κράτος να φροντίσει τα ανώριμα «παιδιά» του.
Δεν έχουμε ανάγκη από ρητορικές για «Εθνικά Σχέδια Ανασυγκρότησης» και «Ευθύνες της τρόικας». Θέλουμε όμως να συμβάλλουμε στην διαμόρφωσή τους για την έξοδο από την κρίση. Πριν γίνουν τα σχέδια αυτά συγκεκριμένα, κάποιος χρωστάει να πει την αλήθεια. Ότι δηλ. μόνοι μας τα κάναμε μαντάρα και θα περάσουν χρόνια για να βγούμε ξανά στο φως. Θα είναι χρόνια δύσκολα που θα τελειώσουν μόνο εάν γίνουμε δημιουργικοί με παραγωγικές και εξαγωγικές επενδύσεις.
Να πούμε και την υπόλοιπη αλήθεια, ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο και με τη μείωση του κράτους, των δαπανών, των συντάξεων, των μισθών και ότι με 1.500.000 άνεργους είναι άμεση ανάγκη να διοχετευθούν σε αυτούς οι πόροι που θα εξοικονομηθούν και όχι να πληρώνουμε ακόμα υπαλλήλους σε νομικά πρόσωπα καρικατούρες για την απασχόληση ημετέρων όπως μεταξύ άλλων «Ινστιτούτα Αμυντικών Αναλύσεων, Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου, Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων, Αιγαίου και Δικαίου της Θάλασσας ,προστασίας της Κωπαίδας και άλλες διατάξεις».
Στη δύσκολη αυτή περίοδο δεν έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάμε «ποιος προτείνει την τάδε λύση» π.χ. για το ασφαλιστικό, αλλά εάν η πρότασή του είναι χρήσιμη, όχι ευχάριστη. Να πούμε ακόμα με ειλικρίνεια ότι για τις δικές μας γενιές σίγουρα δεν θα είναι ευχάριστη, θα είναι όμως για τα παιδιά μας που τώρα μπαίνουν στην παραγωγή και δεν φταίνε σε τίποτα για το χάλι που τους κληρονομεί η γενιά μας.
Αντί για άλλο ένα δήθεν πατριωτικό κήρυγμα για «προστασία των κεκτημένων», «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας» και «σκληρές διαπραγματεύσεις με τους τοκογλύφους», να πούμε αυτό που δεν θ’ αρέσει. Ότι δηλ. στην Ελλάδα δεν θέλουμε να υπάρχουν δύο κατηγορίες εργαζομένων, αυτοί του ιδιωτικού τομέα, οι αναλώσιμοι, και οι άλλοι του δημόσιου που βρέξει χιονίσει θα πρέπει να προστατευθούν. Και ας ξεφωνίσουν πολιτικοί, κόμματα, συνδικαλιστές και δημοσιογράφοι. Και ας μην «τσιμπήσει» η κίνηση ένα ακόμη κάτι τις στις δημοσκοπήσεις.
Κάποιοι πρέπει να τολμήσουμε να πούμε ότι η χώρα χρεοκόπησε εξαιτίας του κράτους που όλοι μαζί στήσαμε με την ψήφο μας και ξόδευε 24 δις παραπάνω από όσα είχε. Πλήρωνε τον δημόσιο τομέα και τους εργολάβους τους από χρήματα που δεν ήταν δικά μας και κανείς πια δεν μας δανείζει. Και ότι ναι, χάρη στη βοήθεια των Ευρωπαίων παίρνουμε μια παράταση ζωής μπας και μπορέσουμε μια ημέρα να τα μειώσουμε και να μη χρειαζόμαστε τα δανεικά τους για να συντηρηθούμε.
Την ώρα που πλησιάζουν οι ευρωεκλογές και οι Ουκρανοί κάνουνε σκόνη το άγαλμα του Λένιν για να συνδεθούν με το ευρώ, εδώ ακούγονται προτάσεις για τα «1000 αδρανοποιημένα μας εργοστάσια που το συνδικαλιστικό κίνημα θα αυτοδιαχειριστεί ». Εν έτη 2014 παρακολουθούμε σε αργή κίνηση το μετέωρο βήμα από τον Στάλιν στον Τίτο.
Είναι άραγε ώρα για ενδοσκόπηση του τι ακριβώς σημαίνει για τον καθένα μας «κεντροαριστερά», «φιλελευθερισμός», «σοσιαλδημοκρατία»; Ή είναι ώρα να πούμε επιτέλους ότι με κάτι τέτοιες απόψεις αριστερής προέλευσης και εφαρμογής τους από τη δεξιά και οι δυο ξεπάτωσαν την παραγωγή της χώρας και πότισαν την κοινωνία μας με την ιδέα ότι δουλέψεις ή όχι τον μισθό θα σ’ τον φέρει έτσι κι αλλιώς ο πελαργός; Η γενιά μου έχει τεράστια ευθύνη. Δασκάλεψε στρατιές νέων με τέτοιες ανοησίες. Εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι για το ότι νέοι άνθρωποι ακούνε σήμερα χωρίς να αντιδρούν ότι «η αποπληρωμή του χρέους θα συνοδεύεται από ρήτρα ανάπτυξης με παράλληλο μορατόριουμ στις μεταρρυθμίσεις». Ότι δηλαδή οι μεταρρυθμίσεις είναι κάτι σαν επιδόρπιο, όχι προϋπόθεση για την ανάπτυξη αλλά αποτέλεσμά της. Οπότε δικαίως αναρωτιούνται μετά, αφού μπορούμε να έχουμε ανάπτυξη και χωρίς μεταρρυθμίσεις γιατί να ταλαιπωρούμαστε με αυτές;
Δάσκαλοι και μαθητές έχουμε όλοι μαζί μείνει μετεξεταστέοι στο Δημοτικό! Μερικοί μάλιστα στο νηπιαγωγείο. Το μάθημα της επόμενης ημέρας που όλοι έχουμε να εξεταστούμε είναι αυτό της ΛΟΓΙΚΗΣ. Της κοινής λογικής. Σε αυτό έχουν να εξεταστούν και οι «58» και όσοι πρόθυμοι σιγά –σιγά , δειλά – δειλά αρχίζουν να τους πλαισιώσουν και αυτοί δεν είναι λίγοι…!!
Αν αυτή η προσπάθεια που ξεκίνησε με την πρωτοβουλία των 58 δεν καρποφορήσει, τότε αναπόφευκτα η χώρα θα μπει σε μεγάλες περιπέτειες, πιασμένη στο δόκανο του πιο ακραίου λαϊκισμού και ένα μέρος του λαού που αντιστέκεται μέχρι στιγμής με πείσμα στον ατελέσφορο δικομματισμό, θα βρεθεί χωρίς εναλλακτική λύση.
Θέλω ιδιαίτερα να απευθυνθώ στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, τον κόσμο που μαζί συμπορευτήκαμε τόσα χρόνια, που δώσαμε πολλά, όχι χωρίς λάθη, αλλά ποτέ δε λείψαμε από τον αγώνα. Και θέλω να χαιρετήσω το γεγονός ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από την πρώτη στιγμή ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των 58, χωρίς όρους, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς ηγεμονισμούς. Θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής. Ακούμε όλοι τι λένε διάφοροι, άλλοι καλοπροαίρετα, άλλοι για να ναρκοθετήσουν το εγχείρημα. Η μια κατηγορία που απευθύνεται στους 58 είναι ότι με την ελιά θέλουν να διαλύσουν το ΠΑΣΟΚ. Η άλλη, διαμετρικά αντίθετη είναι ότι οι 58 θέλουν να σώσουν εκλογικά το ΠΑΣΟΚ.
Λοιπόν, για να τελειώνουμε με μύθους, φόβους και φαντάσματα, οι 58 δεν είναι ούτε τορπίλη, ούτε σωσίβιο, είναι μια πεντακάθαρη πρόταση ενότητας και κυρίως ανανέωσης του χώρου.
Οσο χρειαζόμαστε την ενότητα, άλλο τόσο και περισσότερο χρειαζόμαστε την ανανέωση. Ανανέωση σε ιδέες και προγράμματα, ανανέωση και σε πρόσωπα. Ανανέωση, όχι παρθενογένεση. Γρήγορο και σταθερό βηματισμό, όχι επιπόλαια άλματα στο κενό.
Η φορά των πραγμάτων δεν είναι με το μέρος μας. Μας απειλεί. Είμαστε ακόμα μέσα στην κρίση, με τους περισσότερους πολίτες να μην ελπίζουν και να δυσπιστούν. Κανείς δεν αρνείται τις μεγάλες ευθύνες του χώρου μας γι' αυτό. Ομως είμαστε ακόμα εδώ, γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε να ανακόψουμε τη φορά των πραγμάτων. Γιατί πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι κοινωνικά και εκλογικά έρμαια της συγκυρίας. Εχουν συνείδηση, εμπειρίες, βιώματα, πολιτικές ταυτότητες με ιστορικό βάθος.
Για τους ανθρώπους του προοδευτικού χώρου αυτή είναι η ισχυρή αίσθηση του «ανήκειν» στη δημοκρατική παράταξη. Γι' αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό που όλοι διαπιστώνουμε. Οτι υπάρχει μία μεγάλη αναντιστοιχία μεταξύ των κοινωνικών προσδοκιών και της σημερινής πολιτικής γεωγραφίας, ενός αναχρονιστικού «διπόλου», που βολεύεται στις συμβιωτικές στρατηγικές μίας αφόρητης σύγκρουσης, γιατί αυτή είναι η μόνη συνθήκη για να μπορεί να αναπαραχθεί. Γι αυτό είμαστε σήμερα παρόντες εδώ για να διαμορφώσουμε στην πράξη την εναλλακτική λύση , λύση που έχει σαν αναγκαία και ικανή συνθήκη την μεγάλη Δημοκρατική προοδευτική παράταξη.
Η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς δεν είναι hobby, δεν είναι μυστικοί δείπνοι διαχείρισης φιλοδοξιών, δεν είναι μικρές παρέες, ούτε παραπολιτικά μονόστηλα. Η ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης είναι ιδέα και ως τέτοια μας υπερβαίνει όλους, από τον πιο μεγάλο μέχρι τον πιο μικρό. Αν το καταλάβουμε αυτό θα πετύχουμε κάτι μοναδικό , αν όχι θα χάσουμε μία ιστορική ευκαιρία.
Η πρωτοβουλία των 58 δεν αφορά μόνο το ΠαΣοΚ και την επιφυλακτική ΔΗΜΑΡ αλλά την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, τον κάθε Δημοκράτη Πολίτη , την κοινωνία των Πολιτών , κάτι που πρέπει να το λέμε κάθε ημέρα καθαρά. «Δεν πρόκειται για γάμο ούτε για σύμφωνο συμβίωσης αλλά για κοινή πορεία» .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου