Παρεμπόριο σοφιστείας

Αν φημιζόταν για κάτι παλαιότερα η Αριστερά ήταν για το βάθος της ανάλυσης σχετικά με όλα τα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα της χώρας. Αυτός ήταν και ο ένας και βασικός παράγων που οδήγησε στην ιδεολογική της κυριαρχία. Για κάθε θέμα είχε θεωρία, επεξεργασμένη και συνεπή με τους κανόνες της λογικής. Ο άλλος παράγων ήταν η ιδεολογική έρημος της Δεξιάς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...

Με τον καιρό, και λόγω της κυριαρχίας, έπαψε η επεξεργασία και έμειναν γυμνά τα συνθήματα. Για κάθε νέο πρόβλημα η Αριστερά δεν είχε μια θεωρία, είχε ένα επίθετο για όσους διαφωνούσαν μαζί της. Ετσι ήταν «νεοφιλελεύθεροι» όσοι ανησυχούσαν που η κρατική «Ολυμπιακή» έχανε 1,5 εκατομμύριο την ημέρα, «αντιδραστικοί» όσοι ισχυριζόταν ότι δεν μπορεί μια ομάδα πενήντα ανθρώπων να νεκρώνει το κέντρο της Αθήνας επί ώρες, «ρατσιστές» όσοι έλεγαν ότι πρέπει να χαραχθεί μεταναστευτική πολιτική, «λακέδες επιχειρηματικών συμφερόντων» όσοι ανησυχούσαν ότι δεν γίνονται επενδύσεις στην Ελλάδα.
Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της ρηχής ανάλυσης, πρέπει να είναι και το προχθεσινό δημοσίευμα της «Αυγής» που είχε τίτλο «Με μια φωνή Σαμαράς και Χρυσή Αυγή». Ολόκληρο το σχόλιο είχε ως εξής: «Παρασκευή βράδυ έγινε το πογκρόμ των χρυσαυγιτών εναντίον των μικροπωλητών. Λίγες ώρες μετά, μιλώντας στα εγκαίνια της ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός είχε ήδη συμμορφωθεί και είχε υιοθετήσει για μια ακόμη φορά την ατζέντα των νεοναζί. Ο κ. Σαμαράς αφιέρωσε μεγάλο κομμάτι της ομιλίας του στο “παρεμπόριο” και ορκίστηκε να το πατάξει, χωρίς μάλιστα να παραλείψει να καταγγείλει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι το προστατεύει και θέλει να το νομιμοποιήσει. Οσο πιο βαθιά βουλιάζει στον βούρκο ο κ. Σαμαράς τόσο πιο θολά βλέπει τα πράγματα και δεν καταλαβαίνει ότι σκάβει τον λάκκο του» («Αυγή», 12/9/2012).
Το δημοσίευμα θα μπορούσε να έχει τίτλο «Σαμαράς εν Θεσσαλονίκη, άρα βρέχει γροθιές και κλοτσιές στους μετανάστες της Ραφήνας», αλλά εδώ έχουμε μια κλασική λαθροχειρία της Αριστεράς σε σχέση με τις απόψεις και τη δημοκρατία. Το πρόβλημα με τη Χρυσή Αυγή δεν είναι η θέση της κατά του παρεμπορίου• κι άλλοι την έχουν. Το πρόβλημα είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί. Στη δημοκρατία δεν ενοχλούν οι απόψεις αλλά οι πράξεις. Οι απόψεις, ακόμη και οι απεχθείς, είναι ελεύθερες. Η επιβολή τους διά της βίας απαγορεύεται και γενικώς κάθε άσκηση βίας. Και στο κάτω κάτω της γραφής πώς θα μπορούσε να αντιτεθεί ένας πρωθυπουργός στη θέση της Χ.Α. κατά του παρεμπορίου; Να προκηρύξει πρόγραμμα του ΕΣΠΑ για την ενίσχυσή του;
Γενικώς όμως υπάρχουν θέσεις της Χρυσής Αυγής που πολλοί τις θεωρούν λογικές. Για παράδειγμα ποιος αριστερός διαφωνεί με το «η πολιτική τους (σ.σ. του Μνημονίου) είναι αδιέξοδη και θα πρέπει να αντιληφθεί ο ελληνικός λαός πως δεν την επιβάλλουν λόγω ανικανότητας, αλλά λόγω σχεδίου, το οποίο ξεκινάει με τη συστηματική αποδόμηση της εθνικής μας παραγωγής». Επειδή το είπε τον Μάιο η Χρυσή Αυγή σημαίνει ότι ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, που το λέει σε όποιο τηλεοπτικό στασίδι κι αν βρεθεί, «υιοθέτησε την ατζέντα των νεοναζί»;
Κάποτε η Αριστερά έφτιαχνε θέσεις. Τώρα ψάχνει για συμπτώσεις και επίθετα να προσάψει για όσα δεν χωρούν στην αποστεωμένη ανάλυσή της. Κι αυτό δεν φτωχαίνει μόνο την ίδια, φτωχαίνει και τον τόπο.
Tου Πασχου Μανδραβελη
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_14/09/2012_461299