Την Τετάρτη αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου μας. Χθες, τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας και απλοί πολίτες είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν μια βαθειά ανθρώπινη ομιλία, από τον Νομπελίστα Χημείας, Δρ. ΡίτσαρντΈρνστ.Η ομιλία του άρχισε με μια σκέψη σχετικά με τις απεργίες και τις καταλήψεις σε πανεπιστημιακούςχώρους: «Μου φαίνεται αδιανόητη, ως μορφή δράσης, η παύση της λειτουργίας ενός πανεπιστημίου. Είναι σαν να διαμαρτύρεσαι κλείνοντας τα βιβλία. Είναι οξύμωρο.
Ο Δρ. Έρνστ, 77 χρονών, με απλότητα, χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ταπεινότητα αλλά και βαθειά αίσθηση αποστολής, που μόνο υψηλού επιπέδου επιστήμονες μπορούν να φθάσουν, περιέγραψε, αυτοβιογραφικά την πορεία του στο χώρο τη επιστήμης αλλά και τη ζωή. Από τη μικρή πόλη Βίντερτουρ της Ελβετίας, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, στη Ζυρίχη και το Τεχνολογικό Ινστιτούτο, και από κει στη Silicon Valley της Καλιφόρνια, στις Η.Π.Α. και ξανά πίσω στην Ευρώπη, η ζωή του Δρ. Ερνστ ήταν «μια ζωή ταγμένη στην επιστήμη και τα πάθη».
Κάλεσμα για δράση
Η ομιλία του είχε χαρακτήρα καλέσματος όλων σε «δράση για να αλλάξουμε τα πράγματα». «Το μοντέλο του ατομισμού, όπου κανείς κάνει κάτι μόνο αν πρόκειται προσωπικά να ωφεληθεί, αδιαφορώντας για το κοινό καλό, δεν μας οδηγεί σε καλά αποτελέσματα. Πρέπει να επαναφέρουμε ως κίνητρο για δράση την προσφορά για το κοινό καλό, αδιαφορώντας για προσωπικά οφέλη. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα», είπε. Έκλεισε την ομιλία του με ένα μήνυμα αισιοδοξίας, μνημονεύοντας τον φιλόσοφο Καρλ Πόπερ: «Η αισιοδοξία είναι ηθικό καθήκον. Το μέλλον είναι ανοιχτό και είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι να δράσουμε ατομικά και συλλογικά για να το κάνουμε καλύτερο».
Στο τέλος, λίγοι μόνο τόλμησαν να πάρουν το λόγο για να υποβάλουν ερωτήσεις. Μια εξ αυτών του έδωσε την ευκαιρία να καυτηριάσει τον αποπροσανατολισμό της ακαδημαϊκής κοινότητας ως προς τον σκοπό της. «Είναι γεγονός ότι οι σύγχρονοι ακαδημαϊκοί άνθρωποι κρίνονται, μάλλον, βάσει του αριθμού των δημοσιεύσεών τους και όχι βάσει της ποιότητας της δουλειάς τους. Στο τέλος κανείς δεν διαβάζει τι έχεις δημοσιεύσει παρά μόνο μετράει πόσες δημοσιεύσεις έχεις. Όμως οι δημοσιεύσεις γίνονται για να διαβάζονται, δηλαδή να κρίνονται ως προς την ποιότητά τους, και όχι για να καταμετρώνται. Είναι παράλογο. Καταλήγουμε να συμπεριφερόμαστε σαν τα ποντίκια. Τρέχουμε στον τροχό και το μόνο που καταφέρνουμε είναι απλά να πρέπει να τρέχουμε όλο και πιο γρήγορα, χωρίς να επιτυγχάνουμε καμιά πρόοδο», είπε προκαλώντας το αυθόρμητο χειροκρότημα του κοινού.
Πόσο περίεργα ακούγονται, πλέον, όλα αυτά μέσα στο απάνθρωπο περιβάλλον που έχουμε δημιουργήσει… ακόμη και μέσα στο πανεπιστήμιο.
http://www.agon.gr/news/117/ARTICLE/8840/2010-11-12.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου